دسته بندی :ذات خدا

چرا اندیشه و تفکر در ذات الاهى جایز نیست؟ فکر و اندیشه بشر به ذات غیبى او راه ندارد و جز تحیر و سرگردانى یا انحراف و ضلال، بهره دیگرى نخواهد داشت. در آلا فکر کردن شرط راه است *** ولى در ذات حق محض گناه است بود در ذات

مقدمه دیگر جمله ” خداى تعالى واحد است و توحیدش ضرورى است” مى باشد، زیرا از این جمله نیز بدست مى آید که معرفت با واسطه، شرک است، زیرا در چنین معرفت، چیزى بعنوان واسطه اثبات شده که نه خالق است و نه مخلوق، و چنین چیزى هر چند به

ولیکن این حرف در معرفت خدا جریان ندارد زیرا میان ما و خداى تعالى چیزى واسطه نیست و در نتیجه ما آن طور که حسین را درک مى کردیم و به وى معرفت پیدا مى کردیم نمى توانیم به خداوند معرفت پیدا کنیم، مگر اینکه او را با خود او

و در کتاب محاسن به سند خود از ابى جعفر (ع) روایت کرده که فرمود:” خداى تعالى بود و هیچ چیز جز او نبود، نورى بود که ظلمتى در او نبود، راستیى بود که دروغى در او نبود، دانایى بود که هیچ جهلى در او نبود، حیاتى بود که مرگ

از نظر قرآن، خداوند متعال است،(طه/ ۱۱۴) یعنى، از هر چه در وهم ما آید، بالاتر است و هرگز ما نمى توانیم حقیقت او و جمال و جلال او را – آن گونه که هست – در یابیم (انعام/ ۱۰۰). خداوند، یکى است و جز او خدایى نیست (آل عمران/