دسته بندی :رزق

برای رزق بیشتر چه موارد مادی و معنوی را باید انجام دهیم تا خداوند رزقی را که به ما میدهد هر اندازه که باشد با برکت کند، و حتما این نکته را به خاطر داشته باشید که مال کم با برکت از مال فراوان بی برکت سنگین تر و با

«و ترزق من تشاء بغیر حساب» (آل عمران،۲۷) رزق معناى معروفى دارد و آنچه از موارد استعمال آن به دست مى‏ آید، معناى عطا و بخشش در آن موجود است. رزق در نظر ابتدایى به خوردنى‏ ها اطلاق شده و غیر آن از پوشیدنى‏ ها و امثال آن را شامل

همان گونه که ارتکاب انواع گناهان و ظلم و تجاوز به حقوق دیگران باعث بروز گرفتاری‌های مختلف خصوصاً فقر و فلاکت برای انسان‌ها است، پرهیز از گناهان و رعایت حقوق دیگران عامل اصلی توسعه رزق و روزی و جاری شدن سرچشمه‌های خیر و برکت برای انسان است.قرآن کریم در آیه

در «نهج البلاغه» وارد است که: «سئل علیه السلام: کیف یحاسب الله الخلق علی کثرتهم؟ فقال علیه السلام: کما یرزقهم علی کثرتهم. فقیل: کیف یحاسبهم و لا یرونه؟ فقال علیه السلام: کما یرزقهم و لا یرونه؛ از أمیرالمؤمنین علیه السلام پرسیدند: چگونه با وجود کثرت مخلوقات خداوند از آنها حساب

عملی را که انسان بجا آورده و یا نیت بجا آوردن آن را دارد، خدا رشد میدهد و بطور تضاعف بالا میبرد. «کمثل حبه أنبتت سبع سنابل فی کل سنبله مائه حبه والله یضـ’عف لمن یشآء؛ همانند دانه ای از گندم و یا جو که آن دانه هفت سنبل دهد،

خداوند در قرآن کریم می فرماید: «وَ مَا مِن دَابَّه فى الأَرْضِ إِلا عَلى اللَّهِ رِزْقُهَا وَ یَعْلَمُ مُستَقَرَّهَا وَ مُستَوْدَعَهَا کلُّ فى کتَب مُّبِین؛ هیچ جنبنده اى در زمین نیست مگر اینکه روزى او بر خدا است، او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مى داند، همه اینها

عطاء رزق و نعمت و منع از آن فقط با اراده خداى تعالى است. خداوند در قرآن مى فرماید: عموم نعمت ها از خداى سبحان است نه غیر او، پس تنها رازق خدا است و احدى در رازقیت، شریک او نیست، آن گاه از طریق رازقیت استدلال کرده بر ربوبیت

رزق، افاضۀ جهت حیاتی است برای ادامه وجود هر موجود و اختصاص به رزق مادّی ندارد. هر چه به انسان برای ادامه وجود او میرسد رزق اوست. حیات، عقل و ادراک و معانی کلّیّه نفسانیّه و مددهای صوریّه قوای ذهنیّه و امدادهای قوای حسّیّه خارجیّه همه رزق و روزی است

انسان اگر بصیرتی نداشته باشد در ابتدا خیال می کند که تقوا همچنان که محدودیت است، محرومیت هم هست، هم محدودیت است و هم محرومیت، این طور می گوید: آدم باید زندگی کند، با تقوا که نمی شود زندگی کرد، با تقوا زندگی کردن یعنی انسان خودش را از همه