دسته بندی :موجودات

کیفیت صدور موجودات از ذات باری در حکمت الهی مطرح می گردد. موضوع بحث این است که: آیا اراده خدا بطور جدا جدا به آفرینش موجودات تعلق می گیرد؟ مثلا اراده می کند و آقای ” الف ” را می آفریند، اراده دیگری می کند و آقای ” ب ”

جهان تنها همین گونه که هست امکان وجود داشته است و هر جزء از اجزاء جهان نیز آفرینش معینی درباره آن امکان داشته است و خداوند همان آفرینش را به آن داده است. قرآن کریم این مطلب را با یک تمثیل لطیف بسیار عالی بیان کرده است: قرآن به آب

در جوامع بشری گاهی بین جزء و کل تزاحم پیش می آید یعنی گاهی لازم می آید که به خاطر رعایت صلاح جامعه، فردی از حقوق خودش محروم گردد ولی در مورد نظام طبیعی جهان اینچنین نیست. در اینجا به هیچ جزئی به خاطر این که مجموعه جهان زیبا گردد،

معالجه نفس از دوبینی به وحدت بینی : چشم چون دوبین است اینها را در مقابل او می بیند؛ چشم باید معالجه شود، نه اینکه موجودات از بین بروند. و عجیب ائمه طاهرین علیهم السلام این پرده ها را از آیات قرآن بر میدارند و این حقائق را منکشف می

افرادی که نظام حس و عالم ماده و طبع و روابط علیِ آن هستند، چشم میدوزند به علل مستقله این نظام و میگویند: خورشید مؤثر است. ماه مؤثر است. زمین و زمان مؤثر است. آب و باران و هوا مؤثرند. غذا مؤثر است. پدر، مادر، رفیق، شریک و… همه مؤثرند.

نمونه هایی از تسبیح موجودات در قرآن : در قرآن کریم پنج سوره داریم بلکه با سوره “سبح اسم” به اعتباری شش سوره داریم که با تسبیح شروع می شوند و اینها را “مسبحات” می گویند. سوره حدید این طور شروع می شود: «سبح لله ما فی السموات و الارض؛

قرآن کریم می فرماید ذره ای از ذرات عالم نیست که پرستنده حق نباشد، همچنانکه انسانی نیست ولو نا آگاهانه که پرستنده حق نباشد. تنها شما خدا را تسبیح نمی کنید و حمد و ثنا نمی گویید، همه اشیاء خدا را تسبیح می کنند و حمد و ثنا می گویند.

خداوند کریم در قرآن کریم درباره وجه خداوند می فرماید: کل من علیها فان* و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام؛ هر آن کس که بر روی زمین است فناپذیر است. و تنها ذات با شکوه و ارجمند پروردگارت باقی می ماند» (آیه ۲۶ و ۲۷ سوره رحمن). عالم خلقت

دعای سمات و آنرا «دعای شبور» نیز گویند و از ادعیه مشهوره و معروفه است و دارای اسم اعظم؛ و بزرگان از علماء بالله خواندن آن را در ساعت آخر روزهای جمعه ترک نمی کرده اند، و بسیاری از بزرگان علماء چون شیخ طوسی و ابن طاووس و کفعمی آنرا

در اینجا لازم است مسأله دوگونگی قضا و قدر و قابلیت تغییر سرنوشت را صرفا از جنبه عینی و علیت عمومی مورد بحث قرار دهیم و ببینیم آیا از این نظر برخی قضا و قدرها حتمی و تخلف ناپذیر و بعضی دیگر غیر حتمی و تغییر ناپذیر است؟ و اگر

اصولی که اثبات پیوستگی ضروری و عمومی بین حوادث و موجودات جهان بر آن ها متکی است، از این قرار است: قانون علت و معلول عمومی ضرورت علت و معلول سنخیت علت و معلول جهان هستی، همه به یک علت العلل (علت علت ها) منتهی می شود. ۱- اصل اول،

پرسش: چند عالم وجود دارد و مراد از عالمین چیست؟ جواب: بنا بر نظر مفسران مقصود از “عالمین” عالم همه موجودات؛ یعنی، عالم هر نوعی از موجودات چون عالم جمادات، عالم نباتات، عالم حیوانات و عالم انسان است و نیز عالم هر گروهی از مردمان است که در منطقه‏ای خاص

همه ماسوا، همه مخلوقات، تسبیح‏گو و تنزیه گوی او هستند. معنای تسبیح موجودات این است که حالت همه موجودات‏ حالتی است که شهادت می‏دهند بر سبوحیت خداوند و بر منزه بودن خداوند از هرگونه نقص در ذات و در صفات و در افعال. ولی قرآن کریم مطلبی بالاتر از این

تکلم یعنی نشان دهنده آنچه در اذهان است از معانی مخفی بطوریکه آن خفا را بردارد و ظاهر کند؛ به آن کلمه میگوئیم که جمعش کلمات است، تکلم یتکلم تکلما؛ البته اصل لغت کلام جرح زدن و جریحه وارد ساختن و زخم وارد کردن است و سپس در این معنائی

در آیه ۶ سوره الرحمن آمده: «و النجم و الشجر یسجدان؛ و گیاه و درخت (سر به فرمانند و) سجده می آورند». نجم معنی معروفش ستاره است ولی به گیاه هم اطلاق می شود. قرآن کریم می گوید نجم و درخت هم خدای خود را سجده می کنند، ساجد خدای

در آیه ۶ سوره الرحمن آمده: «و النجم و الشجر یسجدان». ” ”نجم” ” معنی معروفش ستاره‏ است ولی به گیاه هم اطلاق می‏شود. عرب وقتی می‏گوید ” ”نجم” ” یعنی رویید، از زمین پیدا شد. کیاه که از زمین می‏روید به آن هم ” ”نجم” ” می‏گویند کما اینکه

خداونددر سوره‏ بنی اسرائیل می‏فرماید : «و ان من شی‏ء الا یسبح بحمده و لکن لا تفقهون تسبیحهم » ( سوره اسراء آیه ۴۴) هیچ چیزی نیست ” ان من شی‏ء ” یعنی ” ما من شی‏ء ” چیزی نیست‏ مگر آنکه خدا را تسبیح می‏کند ، تسبیح مقرون به

تجلّی‌ ذات‌ حقّ، اختصاص‌ به‌ فرشتگان‌ و انبیاء و اولیاء و انسان‌ ندارد؛ بلکه‌ هر موجودی‌ که‌ در عالم‌ لباس‌ وجود می‌پوشد، یا از خود اثری‌ به‌ ظهور میرساند، در اثر تجلّی‌ و ظهور ذات‌ حقّ تعالی‌ در آن‌ موجود است‌. مثلاً: الا´ن‌ که‌ بنده‌ مشغول‌ تکلّم‌ هستم‌، این‌ سخن‌

حکیم ابونصر فارابی که یکی از حکمای بسیار بزرگ جهان اسلام است عبارت خیلی شیرینی ظاهرا در کتاب‏ فصوص دارد . او مطلب تسبیح موجودات را با موضوع ” زبان حال ” بیان‏ کرده است ، می‏گوید : ” صلت السماء بدورانها و الارض برججانها و المطر بهطلانه ” آسمان

خداوند متعال در قرآن کریم در موضوع‌ خلقت‌ و آفرینش‌ با آنکه‌ بسیاری‌ از مصنوعات‌ انسان‌ نسبت‌ بخود انسان‌ دارد، در عین‌ حال‌ به‌ ذات‌ مقدس‌ خود نسبت‌ میدهد: وَ اللَهُ خَلَقَکُمْ وَ مَا تَعْمَلُون(الصافات/۳۷) «خداوند است‌ که‌ شما را آفرید، و آنچه‌ از دست‌ شما حاصل‌ شود و نسبت‌

رحمت الهی ، عام است و همه موجودات را – در حدود امکان و قابلیت‏ آنها – فرا می‏گیرد . این اصل در فوز به سعادت و نجات از عذاب ، برای‏ همه رستگاران مؤثر است ، به همین جهت قرآن کریم می‏فرماید : « من یصرف عنه یومئذ فقد

اختلاف ها و تفاوت های موجودات جهان، اختلاف های ذاتی است. پست ها و موقعیت هایی که در آفرینش برای موجودات معین شده است مانند پست های اجتماعی نیست که قابل تبدیل و تغییر باشد. جمادات، رشد و درک ندارند و گیاهان رشد دارند و درک ندارند و حیوان هم

پرسش: با این که وجود خداوند – جل و علا – نامحدود و قبل از خلق عالم محدود، همه جا بوده، پس چگونه جهان را آفرید؟ آیا در وجود خود که ناممکن است؟ و اگر خارج از وجود اقدس خودش بوده که لازم می آید خودش با آن عالم نباشد