دسته بندی :پیامبران

شناخت پیامبران امام صادق (ع) فرمود: خداوند عز و جل پیامبران را از خزاین لطف و کرم و رحمتش، برخوردار کرد و از علم مخزون خود بدانان آموخت و از میان همه آفریدگان، آنان را برای خود برگزید. پس هیچ یک از خلایق را شباهتی به احوال و اخلاق آنان

عفو امام صادق (ع) فرمود: عفو به هنگام قدرت، از سنت‌های پیامبران خدا ترسان است و معنای عفو آن است که رفیقت را در گناهی که آشکارا مرتکب شده مؤاخذه نکنی؛ در حالی که خود در نهان مرتکب آن شده‌ای و بر او احسان و نیکی کنی. کسی را به

آداب برادری امام صادق (ع) فرمود: سه چیز در هر زمانی عزیز است: برادری در راه خدای تعالی و زنی صالح و مهربان (که محبت و مهربانی او) برای خشنودی خداوند عز و جل و فرزندی رشید و صالح. و آن کس که این سه را داشته باشد، خیر دو

علم امام علی ـ علیه السلام مناظره حضرت علی(ع) با مرد شامی شیخ صدوق در «خصال» و«عیون» و«علل» حدیث کند که مردی از اهل شام از امیرالمؤمنین سؤال کرد که چند نفر از انبیاء به عربی تکلّم کردند و چند نفر آنها ختنه شده به دنیا آمدند و چند نفر

اعجاز پیامبران به اذن خداست در قرآن کریم از کلمهٔ “معجزه” استفاده نشده و به جای آن کلمه “آیه” بکار رفته است و آیات اعجازی پیام‌آوران الهی، برخی ابتدائاً و همراه وحی و رسالت به آنان داده شده و گاهی به درخواست مردم. گاهی نیز برای خاتمه بخشیدن به درگیری

  و چون فرشتگان را امر کردیم: «برای آدم سجده کنید»[همه] به سجده افتادند به جز ابلیس که سر باز زد و تکبر ورزید و ازکافران شد.» (بقره۳۴) قرآن کریم هنگامی که از پیامبران پیشین یاد می کند و گوشه هایی از زندگی درخشان و پربرکت ایشان را شرح می

مقدمه توجه انسان ها به معجزه به عنوان پدیده ای غیر عادی و دلالت آن، بویژه بر صدق مدعای آورنده اش، به زمان صدور معجزات به دست پیامبران الهی علیهم السلام باز می گردد. از قرآن کریم چنین برمی آید که مردم از پیامبران خویش که مدعی نبوت الهی بوده

– قرآن در این مورد می فرماید: «… و اذ قلتم نفسا فادارأتم فیها و الله مخرج ما کنتم تکتمون، فقلنا اضربوه ببعضها کذلک یحیی الله الموتی و یریکم آیاته لعلکم تعقلون.» [۱] . یعنی: و به یاد آورید هنگامی را که کسی را کشتید و درباره ی او با

سؤال: «این میراثهای پیامبران به هنگام ظهور امام مهدی علیه السلام و دوران حکومت عادلانه او چه نقشی خواهند داشت؟» جواب: این میراثها، نشانگر این واقعیت است که امام مهدی علیه السلام از همه ی مردم به پیامبران و جانشینان راستین آنان، نزدیکتر است و آن گرامی ادامه دهنده همان

انذار مصدر باب افعال از باب «نَذِرَ یَنْذَرُ» و به معناى آگاه شدن به امرى، از آن پرهیز کردن و خود را براى آن آماده ساختن اشتقاق یافته است.[۱] لغت‌شناسان و مفسران معناى انذار را با تعابیرى گوناگون ذکر کرده‌اند؛ مانند توجّه و آگاهى دادن به آینده‌اى ترسناک[۲]، آگاه کردن

خداوند متعال در قرآن کریم از زنانى همچون ساره همسر ابراهیم و یا همسر زکریا و قابلیت و استعداد مادرشدن در آنها یاد مى‏کند. اگرچه این قبیل زنان سالهاى زیادى از عمر خود را سپرى نمودند لکن خداوند آنان را مستعد مادرى و بروز عواطف مادرانه فرمود. نظیر همسر زکریا

 «و چون فرشتگان را امر کردیم: «برای آدم سجده کنید»[همه] به سجده افتادند به جز ابلیس که سر باز زد و تکبر ورزید و ازکافران شد.»(بقره۳۴)  قرآن کریم هنگامی که از پیامبران پیشین یاد می کند و گوشه هایی از زندگی درخشان و پربرکت ایشان را شرح می دهد و

از باطل و سِره از ناسره در دام اوهام و پندارهاى نادرست گرفتار شده و هر روز بیش از پیش از مسیر صحیح رشد و تکامل مادى و معنوى فاصله مى‏گیرند.  اگر چه همه نوع خرافات و پیرایه‏هاى زائد، ضررهایى در پى دارند، و جلو هر گونه پیشرفت و بویژه