دسته بندی :بهاءالله

ولی خنده آور است که: سید باب و میرزا بهاء پس از همه مجاهدات دین مقدس اسلام، تازه قرون جاهلیت و ایام خرافات پرستی و بت پرستی را تجدید نموده، و مردم را بسوی بت تراشی دعوت میکنند، ملاحظه نمائید که عبدالبهاء در مکاتیب اول (ص ۲۵۴ س ۱۴) میگوید:

بدون اینکه توضیحی بر مطلب ذیل داده شود عین نوشته قسمتی از یک کتاب بهائیت در اینجا نقل می شود: «… آخوندی در تهران بود معروف به شیخ صلواتی همه روزه بعدازظهر که از امور خویش فراغتی داشت بدکان متوجه (سید حسن متوجه یکی از بهائیان) می آمد و به

 ‌وزیر همایون، اواخر‌ عمر (دوران ورشکستگی‌ سیاسی) به‌ قول‌ بامداد: «انحراف‌ عقیده‌ مذهبی» یافت?، یعنی‌ «بابی‌ شد و ترتیبات‌ دیگری‌ در زندگانی‌ او به‌ وجود آمد و به‌ صورت‌ خیلی‌ عبرت‌ آور و تأ‌سف‌ انگیز درگذشت» ? و کارش‌ (در پریشان‌ حالی‌) به‌ آنجا کشید که‌ حتی‌ قبرش‌ بر بازماندگان‌

بعد از اینکه جناب بهاالله ادعاهای خویش را مطرح کرد و پیروانی پیدا نمود، کم کم بین ایشان و برادرشان صبح ازل اختلاف بوجود آمد و طرفدارانشان به جان همدیگر افتادند. جناب صبح ازل بر برادر غضب نمود و وی را از خود راند و میرزا حسینعلی ناچار شد تا

با شروع جنگ جهانگیر و پیوستن عثمانی به آلمان در جنگ با متفقین (انگلیس، فرانسه و امریکا)، روابط پیشوای بهائیان با غرب صلیبی شدیدتر و نتیجتاً حساسیت و مخالفت دولت عثمانی با وی افزونتر گردید. این حساسیت و مخالفت به جایی رسید که جمال پاشا، «فرمانده ی کل قوای عثمانی»

محفل روحانی هیئت  بهائی است که با انتخابات بهائی انتخاب می‌شود و وظیفه اداره امور جامعه بهائی را بر عهده دارد. بهاییان تأسیسات رسمی روحانیت را مردود می‌داند و بنابراین وظایف اداری که در مذاهب دیگر به طور سنتی در حوزه مسؤولیت روحانیون می‌باشند، در بین بهائیان بر عهده محفل‌های

  مقدمه در روزگاری که ابرهای تیره ظلم و جنایت آسمان دنیای انسانی را پر کرده و ناله مظلومان و بی کسان با فریادهای پیر مردان و بیوه زنان در هم پیچیده شده و چشمان بی رمق یتیمان در جستجوی ناجی و فریاد رسی بود تا شاید دست آنان را

بهائیت فرقه ای منشعب از آیین بابی است.بهائیان این آیین را دین میخوانندولی مسلمانان عموماً آن را به رسمیت نشناخته اند و آن را فرقه ای منحرف می شمارند و معمولاً تعبیر «فرقه ضاله» را برای آن به کار می برند. بنیانگذار آیین بهائی، میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله

از نکات بسیار مهم در جریان تبعید بابیان به عراق تلاش بهاء برای تثبیت خود و تبیین جایگاه نداشته خود در بین بابیان بود و در این راه از هر کوشش منفی و البته خیانت به دوستان و همراهان بابی خود دریغ ننمود جناب بهاءالله از اوضاع آشفته بابیان در

اسناد و مدارک زیادی در دست است که نشان می دهد جناب بهاء الله استقامت چندانی بر دعاوی خویش نداشته و هر جا دچار گرفتاری می شده ، سخن خود را دگرگون می ساخته است! چنانچه چاپلوسی های او در مقابل مخالفین سرسختش گویای همین ناپایداری است ، برای نمونه

عبدالبهاء در یکی از خطابات خود  بیان داشته: “در همچو وقتی و همچو ظلمتی حضرت بهاءالله ظهور کرد و آن ظلمات را زائل کرد اعلان وحدت عالم انسانی فرمود اعلان وحدت عمومی کرد اعلان وحدت جمیع ادیان کرد اعلان وحدت جمیع اقوام کرد. کسانی که آن حضرت را پذیرفتند الآن

بهائیت فرقه ای منشعب از آیین بابی است، بهائیان این آیین را دین می خوانند، ولی مسلمانان عموماً آن را به رسمیت نشناخته اند و آن را فرقه منحرف می شمارند و معمولاً تعبیر «فرقه ضاله» را برای آن به کار می برند. بنیانگذار آیین بهائی، میرزا حسینعلی نوری معروف

یکی از آثار بهاالله شارع دین بهائی می‌باشد که به اعتقاد بهائیان وحی منزل بر او بوده‌است(۱۸??-????). این اثر وصیت‌نامه بهاءالله است. بهاءالله در این اثر عبدالبهاء فرزند خود را به عنوان جانشین و مرکز عهد و میثاق الهی پس از خود معرفی کرده‌است.[?] دراین کتاب نه تنها بهاءالله جانشنین

ایقان از آثار بهاءالله شارع دین بهائی است. این کتاب در اواخر دوره اقامت در بغداد نگاشته شده‌است (???? ه. ق. مطابق با ???? میلادی). به اعتقاد بهائیان این کتاب نیز مانند دیگر آثار بهالله وحی منزل از خداوند بر او بوده‌است. این کتاب در جواب سوالات حاجی میرزا سید

عبّاس افندی که بعدها لقب عبدالبهاء برای خویش اختیار کرد پسر ارشد حضرت بهاءاللّه بودند که قبل از نیمه شب بیست و سوم ماه می۱۸۴۴ میلادی ، مطابق با پنجم جمادی الاولی ۱۲۶۰ هجری قمری در طهران تولّد یافت . در ماه اوت۱۹۱۱ نخستین مسافرت خود را بعالم غرب آغاز

عباس افندی ملقب به عبدالبهاء، پسر ارشد میرزا حسینعلی است و نزد بهائیان جانشین وی محسوب می گردد. بحران جانشینی بهاءالله تا حدود زیادی یادآور بحران جانشینی سید کاظم رشتی و سید علی محمد باب است.کانون اصلی بحران، مناقشه رهبری میان عباس فندی و برادرش ،‌محمد علی بود . منشأ‌

فرقه بهائیه منشعب از فرقه بابیه است. بنیان گذار آیین بهائیت، میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله است و این آیین نیز نام خود را از همین لقب برگرفته است. پدرش از منشیان عهد محمد شاه قاجار و مورد توجه قائم مقام فراهانی بود و بعد از قتل قائم مقام

آن چه آشکار است این است که عبدالبهاء نامه ای به عمه خود خواهر بهاء نگاشته که آن نامه موسوم به لوح عمه است و او را به نصرت و یاری (یا همراهی) خود طلب فرموده ایشان نیز جوابی نگاشته اند چون متضمن یک دوره ی تاریخ بهاء است و

سال بهائی ? سال شمسی است و از روز اول فروردین هر سال شروع می شود روز اول که یوم البهاء از شهر البهاء است ? نوروز و عید بهائی است. سال بهائی مرکب از ۱۹ ماه و هر ماه نیز ۱۹ روز است که  جمعاً ۳۶۱ روز می شود

پس از آغاز پادشاهی «ناصرالدین شاه»، میرزاتقی خان امیرکبیر که از نقش میرزا حسینعلی نوری در تحرکات و بلوای بابیان خبر داشت، او را به عراق تبعید کرد. میرزا حسینعلی نوری پس از عزل و قتل ناجوانمردانه امیرکبیر(?)، که بهائیان آن را انتقام الهی می نامند، (?) و در ایام

فرقه­ی بهائیت بر اساس یک هدف ظاهری و یک هدف باطنی تشکیل شده است. هدف ظاهری بهائیت عبارت است جنگ با شرک و بت­پرستی­؛ ولی واقعیت بهائیت­، چه از جهت فکری و چه عملی، این هدف را تأیید نمی­کند، هدف باطنی و پنهان آنها، خدمت به فراماسونری و امپریالیسم جهانی