دسته بندی :حقوق خانواده

واژه «اُم» به معناى مادر در قاموس فرهنگ اسلامى و فرهنگ هاى مربوط به نهاد خانواده و جامعه، بخصوص جوامع مشرق زمین که بعضاً با فرهنگ غنى اسلام توسعه یافته ‏اند بسیار شاخص و ارزشمند است. این واژه به معناى مولد، سرمنشأ و اصل و ریشه هر چیز بکار برده

خانواده محیطی است که کودک به ناچار باید در آن زندگی کند. ضوابطی که در خانه حکم فرماست ، بر کودک تحمیل شده و او باید آنها را بپذیرد . تربیت کودک مهم ترین حق او در قلمرو زندگی می باشد. پدر در رابطه با تربیت کودک مسئولیت مستقیم دارد.

حضرت  علی دو جمله را فرمود: «إِعمَلُوا الخَیر» و «وَ ذَکِّروا به» به خیر یادآوری کن. چون ضمیر به خیر بر می گردد. در اینجا دو مطلب است که اشاره می کنم. اول اینکه “خیر” به معنای خوبی است. مفهوم عام دارد. هم رفتارهای انسان پسندانه است، هم خداپسندانه. هر

جایگاه خانواده هدف اساسى دین اسلام، تربیت انسان‏ها و تامین سعادت بشر در تمام ابعاد وجودی ، در تمام مراحل زندگى است. پیامبران الهى به ویژه پیامبر اسلام‏(ص) ، براى این هدف مقدس مبعوث شده و در این راه نهایت‏ سعى خود را مبذول نموده‏ اند و در انجام این

امام سجاد(ع) در این باره می فرمایند: … اما حق مادر بر تو این است که بدانی تو را حمل کرد، آن گونه  حملی که هیچ کس دیگری را حمل نکند. از ثمره قلبش چیزی به تو داد که احدی به دیگری نداد . تو را با همه اعضا و

قرآن کریم در سوره ذاریات آیات ۲۰ و ۲۱ می فرماید: «و فی الارض ایات للموقنین * و فی انفسکم؛ و در زمین برای اهل یقین نشانه هایی است و نیز در وجود خودتان»، در اینجا هم می فرماید: «و فی خلقکم و ما یبث من دابه ایات لقوم یوقنون؛

رابطه علم و ایمان : علم به ما روشنائی و توانائی می بخشد و ایمان عشق و امید و گرمی، علم ابزار می سازد و ایمان مقصد، علم سرعت می دهد و ایمان جهت، علم توانستن است و ایمان خوب خواستن، علم می نمایاند که چه هست و ایمان الهام

خداوند درباره آفرینش انسان در سوره نوح آیه ۱۴ می فرماید: «و قد خلقکم اطوارا؛ و حال آنکه شما را به گونه های مختلف آفریده است». «اطوارا» شما که خدایتان را تجربه کرده اید. همین خلقت گذشته شما در واقع تجربه خداست. مگر خدا نیست که شما را طور طور

قرآن در آیه ۳ سوره جاثیه می فرماید: «ان فی السموات و الارض لایات للمؤمنین؛ همانا، تحقیقا در آسمانها و زمین آیتها و علامتها و اشاره ها برای مؤمنین است». اساس دعوت پیغمبران برای عبور دادن مردم از به اصطلاح شهادت است به غیب ولی از راه شهادت. البته کلمه

در آیه چهارم سوره معارج آمده: «تعرج الملائکه والروح الیه فی یوم کان مقداره خمسین الف سنه؛ فرشتگان و روح، در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوی او بالا می روند». در اینجا از قیامت تعبیر شده است به روزی که اندازه آن روز پنجاه هزار سال

هر چند ایمان عاملی است بسیار مهم در پاسداری از حریم جان و باطن انسان و او می تواند در پرتو این موهبت آسمانی خود را از لغزش ها و انحرافات و پرتگاههای عقیدتی و فکری و رفتاری مصون نگه دارد. اما ارتباط انسان با ایمان با ایمان خویش ارتباطی

الان انسان کدخدای این عالم است، یعنی بر همه حیوانات و جاندارهای دیگر پیروز است، بر دریاها، صحراها، گیاه ها، حیوانات و هوا مسلط است. این را شما تشبیه کنید به کدخدای‏ یک ده. این کدخدای یک ده یک‏وقت هست که بازور خودش آمده این منصب‏ و پست را تصاحب

در قرآن می خوانیم: « امن هذا الذی هو جند لکم ینصرکم من دون الرحمن ان الکافرون الا فی‏ غرور ». اساس توحید و اساس دعوت انبیا بر این است که انسان یک دید نافذی پیدا کند و از همه اسباب عبور کند و مسبب همه اسباب را ببیند. گفت:

خداوند در آیه ۴۵ از سوره نور :” « و الله خلق کل دابه من ماء »” می‏فرماید : ” « فمنهم من یمشی علی بطنه و منهم من یمشی علی رجلین و منهم من یمشی علی‏ اربع »” . این دواب ، این جنبده‏ها مختلف‏اند ، بعضی با شکم

جوانهای امروز این سؤال را زیاد مطرح می‏کنند ، به این صورت که می‏گویند چه دلیلی هست و چه لزومی دارد که برای اینکه عمل انسان مقبول درگاه خدا واقع بشود انسان حتما به‏ خدا اعتقاد داشته باشد ، مسلمان باشد ، ایمان داشته باشد ، یا به تعبیری‏ که

هیچ می دانید الان چگونه بدبینی ای در روشنفکران جهان نسبت به آینده بشریت پیدا شده است و هیچ می دانید این بدبینی با مقیاس علل و عوامل ظاهری بجاست؟ ما مسلمانها قدر این نعمت را نمی دانیم که الان مثل مردم صد سال پیش می گوئیم زندگی بشر، مثلا

حدیث معروف و مسلمی هست و از احادیثی است که هم شیعه قبول دارد و هم اهل تسنن، هم اینها در کتبشان روایت کرده اند همه آنها، و در معتبرترین کتابهای ما مثل اصول کافی ذکر شده است. حدیث بسیار پرمعنایی است که یک دنیا معنی برای این حدیث هست

بعضی ها خیال می کنند که وضع موجود در طبیعت، یک وضع صددرصد مکانیکی و صددرصد ریاضی است یعنی یک امری است که خلاف آنچه الآن وجود دارد ممکن نیست و محال است، همین طور که ” پنج پنج تا بیست و پنج تا ” و فرض اینکه پنج پنج

انسان نوعی حیوان است از این رو مشترکات زیادی با سایر جانداران دارد، در عین حال یک سلسله امتیازات اساسی، او را از سایر جانداران متمایز ساخته است. وجوه مشترک انسان با حیوان و وجوه امتیاز او از حیوان سبب شده که انسان دارای دو زندگی باشد، زندگی حیوانی و

قرآن یک اصل کلی بیان می کند که چقدر این اصل، اصل آموزنده ای است و لازم است که ما و همه مسلمانها این اصل را در عمق قلب خود نفوذ بدهیم و آن این است که مساله نسب و سبب کوچکترین تاثیری در سعادت یا شقاوت انسان ندارد. به

سوره بقره آیه ۲۷۸: «ای کسانی که ایمان آورده اید از مخالفت فرمان خدا بپرهیزید و تقوای الهی را مراعات کنید و آنچه از مطالبات ربا باقی مانده رها کنید اگر ایمان دارید.» پیام آیه: اولاً انسان با ایمان برای حفظ گوهر ایمان در صحنه های مختلف زندگی پیوسته نیازمند

در آیه ۱۴ سوره تغابن آمده: «یا ایها الذین امنوا ان من ازواجکم و اولادکم عدوا لکم فاحذروهم و ان تعفوا و تصفحوا و تغفروا فان الله غفور رحیم، ای کسانی که ایمان آورده اید! بی تردید برخی از همسران شما و فرزندانتان به خاطر ایمانتان دشمن شمایند، از آنها

(و مکروا و مکرالله و الله خیر الماکرین‏) ( آل عمران/ ۵۴ ). خداوند در آیه ۵۴ سوره آل عمران می فرماید: مکر در مورد خداوند چه معنی دارد ؟ مکر خدا آن وقتی است که کار خدا، یعنی سنت الهی، آن شکل پوشیده خود را پیدا می‏کند. اینکه ”

امروز دیگر اندیشمندی یافت نمی شود که نیاز انسان را به نوعی ایمان، حتی ایمان غیر مذهبی که به هر حال امری ماوراء علم است انکار کند. برتر اندراسل با آنکه گرایش های مادی دارد اعتراف می کند که کاری که منظور آن فقط درآمد باشد، نتیجه مفیدی بار نخواهد

اخیرا به عرفان توجه زیادی شده است، از باب اینکه آن را فرهنگ انسانگرا می دانند. نمی دانند که اساس عرفان خدا آگاهی و تسلیم به خدا است. می خواهند عرفان را از خدا جدا کنند و عرفان هم باشد. خیلی عجیب است! من در نوشته های امروز ایرانی ها

آیا انسان یک موجود دو سرشتی است: نیمی از سرشتش نور است و نیمی ظلمت؟ چگونه است که قرآن، هم او را منتها درجه مدح می کند و هم منتها درجه مذمت؟! حقیقت این است که این مدح و ذم، از آن نیست که انسان یک موجود دو سرشتی است:

در بسیاری از آیات قرآن کریم پیروی انسان را فقط منوط به علم و یقین میداند و از تبعیت و پیروی امور مشکوکه و مظنونه جدا نهی میفرماید:  و لا تقف ما لیس لک به علم إن السمع و البصر و الفؤاد کل أولـئک کان عنه مسـولا؛ و پیروی مکن

اگر ما بخواهیم همه دین را خلاصه کنیم در دو چیز خلاصه می شود: یکی در رابطه انسان با خدا و دیگر در رابطه انسان با خلق خدا. می بینید در قرآن همیشه صلات و زکات ردیف یکدیگر ذکر می شود؛ صلات به عنوان عملی که مظهری است از ارتباط

بدیهی است که نه علم می تواند جانشین ایمان گردد که علاوه بر روشنایی و توانایی، عشق و امید ببخشد، سطح خواسته های ما را ارتقاء دهد و علاوه بر اینکه ما را در رسیدن به مقاصد و هدف ها و در پیمودن راه به سوی آن مقاصد و اهداف

اینکه ما می بینیم که قرآن درباره حضرت یوسف در آن تنگنایی که آن زن از او کام طلبی می کرد می گوید: «و لقد همت به؛ و آن زن آهنگ یوسف را کرد»، «و هم بها لولا ان رأی برهان ربه؛ و یوسف نیز اگر برهان پروردگارش را ندیده