دسته بندی :خمینی

انگارنه‌انگار که داره می‌میره. مثل روز اول همین‌طور زل زده به زمین. دستانش را از پشت بستند. دو پایش را هم به پایه صندلی بستند. دوازده روز وسط اتاقی که هیچ روشنایی نداره، بوده، ولی انگارنه‌انگار. مرد با صدایی بلند گفت «اینجا آخر راهه، اینجا که رسیدی، فرقی نداره حرف

 یک‌بار در کافی‌شاپی در شهر برازیلیا نشسته بودم. یک سرخ‌پوست برزیلی نزدیکم شد و گفت «می‌توانم شما را به نوشیدن یک قهوه دعوت کنم؟» قبول کردم.  پرسید: اهل کجایی؟ گفتم: ایران با تعجب نگاهم کرد و گفت: تو باید احمق باشی که خمینی را رها کردی و به جهنم آمدی!

 جام آزادی در آخرین روزهای اسارت که موعد تبادل اسرا نزدیک شد، بچه‌ها مسابقه‌ی فوتبال برگزار کردند که اسم آن را «جام آزادی» گذاشتند. وقتی عراقی‌ها کاپ برنده را که بچه‌ها آن را از آجر تراشیده بودند، از نزدیک دیدند، باورشان نمی‌شد که جام به این زیبایی از آجر درست

اللهم العن ابن مرجانه دوستی داشتیم که حاضر جواب بود. یکی از دوستان که با او صمیمی‌تر بود، گفت: «ما را که سر دعاهایت فراموش نمی‌کنی؟» جواب داد: «هرگز! شما را به طور خاص یاد می‌کنم» بچه‌ها که می‌دانستند حرف او خالی از مزاح نیست،‌ پرسیدند: «حالا چه مواقعی بیشتر