برحی آن را محال و نادرست دانستند و گفتند: «آفرینش تنها از آن خداست و دیگری را توان آن نیست..»
و گروهی دیگر گفتند: «درست است که کسی توان آفرینش را ندارد، اما خداوند می تواند این قدرت را به امامان نور علیهم السلام بدهد و آنگاه آفرینش و روزی رسانی خلق را به آنان واگذارد، همانگونه که به برخی از پیامبران پرتویی و جرقه ای از این قدرت را به عنوان اعجاز و سند حقانیت در مواردی اعطا فرمود.» (۱) و در این مورد کار به اختلاف رسید.
یکی از آگاهان و پرواپیشگان برای حل مشکل گفت: «چرا در این مورد به جناب محمد بن عثمان، مراجعه نمی کنید تا او پاسخ شایسته و بایسته را از سوی سالارتان برای شما بیاورد و حق را روشن کند؟»
هر دو گروه راضی شدند و مسأله را نوشتند و به سوی سفیر ویژه حضرت مهدی علیه السلام فرستادند که پاسخ آن، بدین صورت از جانب آن حضرت صادر گردید: بسم الله الرحمن الرحیم
«ان الله تعالی هو الذی خلق الأجسام و قسم الأرزاق، لأنه لیس بجسم و لا حال فی جسم، لیس کمثله شی ء و هو السمیع العلیم.
و أما الأئمه علیهم السلام فانهم یسألون الله تعالی فیخلق و یسألونه فیرزق، ایجابا لمسألتهم و اعظاما لحقهم.» (۲)
یعنی: خدای بزرگ است که اجسام و پدیده ها را آفرید و روزیها را تقسیم فرموده است، چرا که او نه جسم است و نه در جسمی حلول کرده، چیزی مانند او نیست و او شنوا و بیناست.
و اما امامان اهل بیت علیهم السلام از خدا درخواست می کنند و خداوند می آفریند و از او می خواهند و او به خاطر پذیرش تقاضای آنان و بزرگداشت حقشان، روزی می دهد.
گروهی از دوستداران خاندان وحی و رسالت این بحث را مطرح ساختند که: «آیا خداوند، امور آفرینش و روزی دادن به بندگان را، به امامان دوازده گانه علیهم السلام واگذاشته است یا خود تدبیر می کند؟»
* * *
(۱) قرآن در مورد حضرت عیسی علیه السلام می فرماید: «… أنی أخلق لکم من الطین کهیئه الطیر فأنفخ فیه فیکون طیرا باذن الله و أبری ء الأکمه و الأبرص و أحی الموتی باذن الله و أنبئکم بما تأکلون و ما تدخرون فی بیوتکم…» سوره ی آل عمران، آیه ۴۹
(۲) غیبت شیخ طوسی، ص ۱۳۹۸ و بحارالانوار، ج ۲۵، ص ۳۲۹
