آیا کودکان هم مضطرب می‌شوند؟

این تصور اشتباهی است که گمان می‌رود کودکان دچار استرس، فشار عصبی و وحشت روانی نمی‌شوند. ما دائم گمان می‌کنیم بچه‌ها همیشه در حال بازی کردن هستند و هیچ فشار روحی دیگر را تحمل نمی‌کنند، اما ابداً چنین چیزی صحت ندارد و آن‌ها نیز چه در مهد یا مدرسه و چه در خانواده یا کنار دوستان، دچار استرس می‌شوند. این مطلب در برگیرنده‌ی چند توصیه است که به شما کمک می‌کند فرزندانتان را یاری کنید:
۱ ـ با صدای بلند در مورد اتفاق تلخی که او تجربه کرده است، با وی سخن بگویید. در عین حال باید نهایت تلاش خودتان را بکنید که لحن صحبتتان بوی انتقاد و سرزنش نگیرد. با تکرار جملاتی مثل «می‌دانم بابت اتفاقی که افتاده دلخوری»، او را به در میان گذاشتن دغدغه‌هایتان با خود ترغیب کنید.
۲ ـ به صحبت‌های کودکتان در مورد اتفاقی که برایش افتاده، مو به مو و به‌دقت گوش کنید. او باید احساس کند که شما به وی علاقه دارید. سعی کنید با بازگو کردن سؤالاتی نظیر: «بعد چه اتفاقی افتاد؟» او را برای شرح دادن کامل ماجرا تشویق کنید.
۳ ـ خیلی کوتاه راجع به تجربه‌ای که کودکتان کسب کرده، اظهار نظر کنید. «حق داری ناراحت باشی» یا «بهت حق می‌دهم از این اتفاق عصبانی شوی» الگوهایی از جملاتی است که شما می‌توانید با تکرار آن، به کودکتان بفهمانید برایش ارزش قائل هستید.
۴ ـ کودک ممکن است در نام‌گذاری و تشخیص احساسی که گریبانش را گرفته، سردرگم باشد. به او کمک کنید تا متوجه شود دچار چه حالتی شده است. نام‌گذاری و دسته بندی احساسات مثل خشم، عصبانیت و ناراحتی او را از سردرگمی نجات خواهد داد.
۵ ـ گاهی کودک شما دوست ندارد در مورد تجربه‌ای که به دست آورده اظهار نظر کند. او را راحت بگذارید، به تنهایی‌اش احترام بگذارید و صرفاً حضور فیزیکی در کنارش داشته باشید تا بداند می‌تواند به شما تکیه کند.
۶ ـ صبور باشید. درست است که تماشای ناراحتی و استرس کودکتان برای شما دشوار است، اما با بی‌تابی خود، او را عصبی‌تر نکنید.
۷ ـ کم‌کم این حس را به او القا کنید که نمی‌توانید در تمام مراحل زندگی همراهش باشید. بنابراین به‌جای ماهی، به وی ماهیگیری یاد بدهید. او را با شیوه‌های مناسب کنار آمدن با غم و اندوه، استرس و تجربیات ناخوشایند آشنا کنید.