بیماری مقاربتی سیفلیس

سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که عمدتا جزو بیماریهایی که از طریق جنسی منتقل می‌شوند به حساب می‌آید. هر فردی که تماس جنسی داشته باشد مستعد ابتلا به عفونت سیفلیس است. اگر چه احتمال بروز آن در قشر جوان و در فاصله سنی ۱۵ تا ۳۰ سال به نسبت بیشتر است. همچنین، این بیماری در مناطق شهری رایج‌تر از مناطق روستایی است. سیفلیس به استثنای نوع مادرزادی که از مادر به جنین منتقل می‌شود از راه تماس جنسی با یک فرد مبتلا منتقل می‌گردد. علائم این بیماری در ۴ مرحله بروز می‌کند مرحله اول بدون درد بوده و معمولا ۱۰ روز تا ۳ ماه پس از تماس اولیه بروز می‌کند در این مرحله هیچ علایم دیگری مشاهده نمی‌شود.البته در گاهی موارد مرحله اول با تورم غدد همراه است که ظرف یک هفته بروز می‌کند و ممکن است یک تا ۵ هفته ادامه پیدا کند و پس از آن بدون نیاز به هیچ اقدام درمانی برطرف می‌شود. تقریبا ۳ تا ۶ هفته پس از این مرحله فرد وارد مرحله دوم بیماری می‌شود. متداولترین و شایع‌ترین علامت این دوره بروز بثورات جلدی است که ممکن است در هر نقطه از بدن از جمله بازوها، پاها، کف دست و کف پا و تن ایجاد شود. سایر علائم نیز مانند خستگی، تب، گلودرد، سردرد، بی اشتهایی، ریزش مو، گرفتگی صدا، تورم غدد است. این علائم ۲ تا ۶ هفته ادامه یافته و به تدریج حتی در صورت عدم وجود درمان مناسب از بین می‌روند اما ممکن است ظرف یک یا ۲ سال آینده دوباره بروز کند. مرحله سوم که سیفلیس مزمن نام دارد (بیماری پس از یک دوره ۴ ساله ممکن است به بروز بیماری در پوست، استخوان‌ها، سیستم اعصاب مرکزی و قلب منجر شود).سیفیلیس مزمن می‌تواند منجر به بیماری روحی، کوری و آسیب شدید قلب و سرخرگ آئورت و در نهایت مرگ فرد شود. مرحله چهارم که اغلب در نتیجه عدم درمان بیماری در مراحل ابتدایی بروز می‌کند سیفلیس عصبی یا همان عفونت سیستم عصبی است. این مرحله ممکن است بدون علامت باشد یا با سردردهای خفیف و یا پیامدهای شدیدتر مانند سکته مغزی همراه باشد. درمان این مرحله به اندازه درمان بیماری ایدز مشکل و پیچیده می‌شود. در کل علائم بیماری بین ۱۰ تا ۹۰ روز پس از این که فرد به باکتری آلوده شود بروز می‌کند اما معمولا بین ۳ تا ۴ هفته است. علائم ابتدایی اغلب جدی گرفته نمی‌شوند و فرد مبتلا نیز درصدد درمانهای پزشکی بر نمی‌آید. خود بیمار می‌تواند برای یک دوره ۲ سال یا احتمالا بیشتر ناقل بیماری باشد. میزان انتقال‌پذیری بیماری بستگی به میزان گسترش زخم‌های عفونی در فرد دارد که ممکن است مرئی یا نامرئی باشند. هیچ سیستم ایمنی طبیعی در بدن برای مقابله با این بیماری وجود ندارد و ابتلا به آن درگذشته نمی‌تواند در بدن فرد مصونیت ایجاد کند. این بیماری اغلب به کمک پنی‌سیلین یا تتراسیکلین درمان می‌شود. میزان درمان بستگی به مرحله‌ای است که بیمار در آن مرحله قرار دارد در زنان باردار که سابقه واکنش‌های آلرژیک به پنی‌سیلین دارند باید از روش کاهش حساسیت استفاده شود. همچنین نوزادی که با ابتلا به این بیماری متولد شود باید روزانه به مدت ۱۰ روز تحت درمان با پنی‌سیلین قرار گیرد. اگر این بیماری درمان نشود به تخریب بافت‌های نرم، استخوانها، مشکلات قلبی، نابینایی و سایر مشکلات منجر خواهد شد. از همه مهمتر این که زنی که به این بیماری مبتلاست و درمان نشده می‌تواند بیماری را به جنین خود منتقل کند که این امر می‌تواند موجب مرگ و یا معلول شدن نوزاد گردد. از اینرو پزشکان و بیمارستانها باید برای زنان باردار از تست‌های سیفلیس استفاده کنند.از چندین روش می‌توان مانع از گسترش این بیماری شد:استفاده از وسایل بهداشتی مناسب در هنگام تماس جنسی مانند کاندوم، خودداری از برقراری از تماس جنسی در هنگام ابتلا به این عفونت و مراجعه به پزشک متخصص، آگاه کردن فوری شریک جنسی از بیماری خود و تست سیفلیس برای مادران باردار از مهمترین این راهها به حساب می‌آیند. باید توجه داشت که کاندوم می‌تواند مانع از انتقال عفونت از زخم‌های این بیماری در مراحل اولیه شود اما در صورتی که زخم‌ها در محل‌هایی بیرون از قسمت‌های پوشیده شده با کاندوم باشد احتمال انتقال بیماری وجود دارد.