عادت به ترک کردن!
دکتر کبری خزعلی
مهم‌ترین عامل که در سال‌های اولیه ازدواج حتی در دو سال اول خود را نشان می‌دهد، تغییر سبک زندگی و تنوع و تکثری است که در شیوه‌های همسریابی در جامعه رواج یافته و متأسفانه برخی نخبگان به‌ویژه روان‌شناسان با استناد به متون «ترجمه‌ای صِرف» بدون لحاظ شرایط فرهنگی جامعه اسلامی ایرانی ما به آن دامن می‌زنند؛
مثلاً وقتی رسماً در آموزش‌های مهارت‌های زندگی و نیز در مباحث و مشاوره‌های روان‌شناختی اکیداً به دانشجو توصیه می‌شود که ارتباط با جنس مخالف برقرار کند و بدون ازدواج و یا حتی محرمیت محدود، مدت‌ها (حداقل شش ماه) این رابطه را ادامه بدهد و به این عدم التزام به محرمیت شرعی و قانونی تأکید می‌شود، جوانان با این آموزه‌ها، بارها افراد متعددی را می‌آزمایند و رها می‌کنند و گاه هم‌زمان با چند نفر مرتبط می‌شوند و کم‌کم به این دل بستن‌ها و رها کردن‌ها عادت می‌کنند[و تنوع طلب می‌شوند] . به چه دلیل این عادت و بدعت ایجاد شده را به‌محض تعهد به همسر رها کنند؟
آن‌ها عادت به تنوع‌طلبی و عدم تعهد کرده‌اند و پس از چند سال ارتباطات مکرر و متنوع ناگهان نمی‌توانند به یک نفر، متعهد و وفادار بمانند؛ و اگر هم از اخلاق والایی برخوردار باشند، بدبینی‌ها به دلیل این سابقه، هر یک از زوجین، دائم در ارتباطات اجتماعی نگران و مراقب دیگری است که رفتار سابق همسرش با او، با دیگری تکرار نشود و آغاز این بدبینی کم‌کم منجر به تزلزل خانواده و اختلاف و طلاق در همان سال‌های اول می‌شود.
