مادرم با نگرانی‌هایش آرامشم را گرفته!

دوست عزیز، نگرانی مادران درباره سلامت فرزندان شان تا حدی طبیعی است، این نگرانی در سنین کودکی، زمانی که فرزندان توانایی مراقبت از خود را ندارند، سازگارانه است، اما در صورتی که ادامه یابد، شدت زیادی داشته باشد و به دنبال کردن مداوم فرزندان و نگرانی زیاد در اثر بی خبری از آن‌ها منجر شود به نوعی اختلال اضطرابی تبدیل می‌شود. بی خبری از فرزند با تصویرهای ذهنی و افکار مربوط به آسیب دیدن او و هیجان‌های بسیار آزاردهنده‌ای همراه می‌شود و در نهایت برای کاهش هیجان‌ها ، مادر با فرزند خود تماس می‌گیرد. این تماس‌های مکرر در کوتاه مدت استرس او را کم می‌کند اما در صورتی که فرزندش به خانه بازنگردد، دوباره تکرار می‌شود.
راهکارها
راهکارهایی که در این جا مطرح است:
* تلاش کنید مادرتان را قانع کنید تا برای درمان این «اختلال اضطرابی» به روان شناس مراجعه کند.
* نگرانی مادرتان را درک کنید، از دیدگاه او بی‌خبری مساوی با بدترین اتفاقاتی است که می‌تواند برای شما رخ بدهد.
* پس از هماهنگی با مادرتان، تماس تلفنی را به پیامک تبدیل کنید. در زمان مشخصی از روز به ایشان پیامک بزنید و پس از مدتی به تدریج فاصله زمانی این پیامک‌ها را افزایش دهید.
* با فرد سومی هماهنگ کنید و از مادرتان بخواهید زمانی که امکان جواب دادن به تلفن‌های او را ندارید با این فرد تماس بگیرد. کسی که مادرتان در اثر صحبت کردن با او آرام می‌شود، هر چند این راهکار در بلند مدت اثربخشی کمی دارد اما به تغییر الگوی رفتاری مادرتان کمک می‌کند و می‌تواند جایگزینی برای تماس‌های مکرر با شما باشد. در بلند مدت از طریق روش‌های جایگزین پایین می‌توانید تعداد و مدت تماس‌ها با فرد سوم را نیز کاهش دهید.
* صدای خودتان را روی گوشی تلفن همراه مادرتان ضبط کنید که توضیح می‌دهید: بیرون، با دوستان در حال خوش گذرانی، مهمانی یا هر جای دیگری هستید و این جا همه چیز امن است، حواستان به همه چیز هست و جای هیچ نگرانی نیست. به این ترتیب، زمانی که مادرتان نگران می‌شود می‌تواند به آن گوش بدهد.
* مانند روش بالا صدای فرد سومی که اطمینان بخشی ایجاد می‌کند را ضبط کنید تا زمانی که مادرتان نگران می‌شود، به جای تماس به آن گوش کند.
* ابتدا با هر یک از روش‌هایی که برای مادرتان کمترین میزان اضطراب را ایجاد می‌کند شروع و به تدریج روش‌های دیگر را هم امتحان کنید.