آیا گناهی است که در این دنیا بخشیده نشود و عذاب آنرا در آخرت ببینیم؟

همه گناهان، در این دنیا قابل اصلاح و جبران و در نتیجه بخشش و آمرزش الهی است. و این در صورت توبه حقیقی و ندامت انسان گنهکار و در صدد اصلاح و جبران برآمدن وی خواهد بود. یعنی اولاً حقیقتاً از عصیان و تمرّد فرمان الهی پشیمان شود و به درگاه او باز گردد و از خداوند طلب مغفرت و آمرزش کند و ثانیاً اگر گناه او به حق‏الناس (حقوق مردم) مرتبط است به آنان مراجعه کند و حق آنان را ادا نماید. در این صورت خداوند او را می‏بخشد اما اگر نتواند حق مردم را جبران کند، تسویه حساب با خلق خدا به روز رستاخیز کشیده خواهد شد. به همین جهت گناهانی که در ارتباط با ظلم و تجاوز به حریم حقوق مردم است، خیلی خطرناک‏تر است. به هر حال، تا زمانی که انسان زنده است و مرگ او فرا نرسیده، هر گناهی را انسان می‏تواند با توبه واقعی بشوید و خداوند او را خواهد بخشید قرآن کریم می‏فرماید لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اَللَّهِ إِنَّ اَللَّهَ یَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ جَمِیعاً؛ از رحمت خداوند مأیوس نشوید، خداوند تمام گناهان را می‏آمرزد”، (سوره زمر، آیه ۵۳). اما آنگاه که عمر انسان به پایان برسد و لحظه مرگ فرا رسید و ملک الموت برای قبض روح حاضر شود، دیگر زمان توبه پایان یافته و دیگر هیچ گناهی بخشیده نمی‏شود، چرا که در چنین لحظه‏ای همه قدرت الهی را مشاهده می‏کنند در آن هنگام فرعون هم دیگر حقیقت را مشاهده می‏کند اما آن هنگام توبه پذیرفته نیست و گناه آمرزیده نخواهد شد وَ لَیْسَتِ اَلتَّوْبَهُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ اَلسَّیِّئاتِ حَتَّی إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ اَلْمَوْتُ قالَ إِنِّی تُبْتُ اَلْآنَ وَ لاَ اَلَّذِینَ یَمُوتُونَ وَ هُمْ کُفَّارٌ؛ کسانی که به گناه اشتغال دارند تا آنگاه که به یقین مرگ را مشاهده می‏کنند و در آن لحظه می‏گوید اکنون توبه کردم، توبه چنین کسانی پذیرفته نیست همچنانکه توبه کسانی که به حال کفر بمیرند قبول نمی‏شود”، (سوره نساء، آیه‏ی ۱۸). حاصل سخن: جمیع گناهان، در صورت بازگشت و پشیمانی واقعی و طلب مغفرت در دنیا، قابل بخشش و آمرزش است و هیچ گناهی، پس از فرا رسیدن لحظه‏ی مرگ قابل تدارک و جبران نیست و حساب به عالم پس از مرگ کشیده می‏شود. تذکر یک نکته: باز نمودن باب توبه، برای جلوگیری از خطر یأس و ناامیدی و گشودن در امید به سوی بنده گنهکار است که از کرده خود پشیمان گشته است. این امر نباید سبب گمراهی شود و کسی امروز مرتکب گناه شود به امید آنکه فردا توبه خواهم کرد چون توبه صرف لقلقه زبان نیست، توبه ندامت و پشیمانی واقعی است و کسی که با چنین اندیشه‏ای گناه می‏کند اولاً خداوند را به استهزا گرفته است و چه بسا همین سبب می‏شود که هیچ گاه حال ندامت و توبه واقعی و حقیقی در او پیدا نشود و ثانیاً خود این گناهان سبب شود کم کم پایه‏های ایمان و باور او ضعیف شود به گونه‏ای که منکر بسیاری از عقاید اصولی شود و اصلاً به طرف توبه نیاید و ثالثاً چه بسا مرگ او به صورت ناگهانی (تصادف، غرق شدن، زلزله و…) فرا رسد و هرگز موفق به توبه نشود. و اما فکر گناه: بر اساس آنچه در منابع دینی آمده است، صرف فکر گناه تا به مرحله‏ی عمل نرسیده است به لطف خداوند برای انسان گناه محسوب نمی‏شود و به سبب آن عقاب نمی‏گردد. هر چند فکر گناه و تصمیم بر گناه، اثرات روحی در انسان می‏گذارد و موجب سقوط معنوی و روحی انسان می‏شود. لکن در صورتی که انسان پشیمان شود، جلوی همین اثرات سوء معنوی نیز، گرفته می‏شود.