قتدا
امام صادق (ع) فرمود: نشاید اقتدا کردن به هر کسی، بلکه درستی اقتدا باید بر مبنای معیارهای الهی که از سوی او مقرر شده است باشد. اقتدا به این نیست که انسان در اعمال و حرکات ظاهری از کسی تقلید کند یا خود را به اولیا و ائمه دین نسبت دهد.
خدای تعالی فرمود: (آن روزی که همه مردم را به امامشان بخوانیم). یعنی هر آن کس که به صاحب حقی اقتدا کرده باشد، رستگار است.
خدای تعالی فرمود: (چون در صور دمیده شود، نه پیوند خویشی می‌ماند و نه می‌توانند از یکدیگر کمک بخواهند).
حضرت علی (ع) فرمود: ارواح (در عالم ذر) سربازانی بودند. پس آن دسته که الفت یافتند در این جهان نیز الفت می‌یابند و آن عده که دوست نشدند، در این جهان نیز چنان باشند. محمد بن حنفیه را گفتند: چه کسی تو را ادب بیاموخت؟ گفت: خداوند گوهر ادب را در من به ودیعت نهاد. از آنچه که در صاحب خردان و اصحاب بصیرت نیک یافتم، پیروی و بدان عمل کردم و از آنچه از نابخردان زشت یافتم، خودداری کرده، ترک گفتم. این روش، مرا به گنج‌های دانش رهنمون ساخت. و طریقتی بهتر از اقتداء [به نیکان] برای مؤمنان زیرک نیست؛ چه این، روششن ترین راه ودرست ترین مقصد است.
خدای عز و جل خطاب به عزیزترین آفریدگانش، محمد (ص) فرمود: (آنان کسانی هستند که خداوند هدایتشان کرده؛ پس به هدایت آنان اقتدا کن)؟ و نیز فرماید: (سپس بر تو وحی کردیم که از دین ابراهیم حق گرای پیروی کن). بنابراین چنانچه دین خدای تعالی را مسلکی درست‌تر از این اقتدا) می‌بود، خداوند پیامبران و اولیایش را به سوی او می‌خواند.
پیامبر (ص) فرمود: قلب‌ها را نوری است که جز به واسطه پیروی از حق و بر گزیدن راه درست، ظاهر نشوند و آن، نور پیامبران است که در قلب مؤمنان به ودیعت نهاده شده است.
