جدایی در کمین است

قدیم ها، آن موقع که اجداد ما می خواستند تشکیل خانواده دهند و با هم ازدواج کنند، فقط یک بار موقع خواستگاری به هم نظری می انداختند و تا روز عقد و ازدواج نه صحبتی با هم می کردند، نه اظهارنظری. اصلاً چرا راه دور برویم، تا همین ۳۰ ۲۰ سال پیش هم اوضاع از همین قرار بود. پسر همراه پدر و مادر عازم خواستگاری می شدند، دختر را می پسندیدند و دیگر نه از تفاهم و صحبت کردن درباره رنگ های مورد علاقه و کتاب و فلسفه خبری بود، نه کسی می دانست طرف دیگر زندگی اش چه جور آدمی است. شوهر باید مردی می بود که دستی در جیب داشت و زن هم باید به خوبی از پس امور خانه داری برمی آمد. اما نسل جدید که به قولی، نظم طبیعت را به هم ریخت، مثل هرچیز دیگر قواعد این امر را هم به سود خود تغییر داد، تغییری که قدیمی ترهای این نسل بهایش را پرداختند تا دنیا به کام جدیدترها باشد. حالا دیگر جز در موارد خاص، دختر و پسر تا بر زندگی و اخلاق یکدیگر وقوف نداشته باشند، تن به ازدواج نمی دهند و هزار ویک دلیل و مدرک برای انتخاب فرد مورد نظرشان دارند، اتفاقی که به میل قدیمی ها خوش نمی آید و مشکلات احتمالی بعد از ازدواج را بر گردن آن می اندازند.