وصیت
امام صادق (ع) فرمود: بهترین ولازم ترین وصیت‌ها و سفارش‌ها، این است که پروردگارت را فراموش نکنی و همواره به یادش باشی ومعصیتش روا مداری و در هر حالت ایستاده و نشسته او را بندگی کنی و به نعمتش مغرور نگردی (خود را بنده محبوب او ندانی) و همیشه او را حمد و سپاس گویی و از حوزه رحمت وعظمتش خارج نشوی (و خود را از رحمت و جلال او بی نیاز نبینی) تا به ورطه هلاکت نیفتی؛ اگر چه بلا وسختی تو را فرا گیرد و تو را آتش گرفتاری (امتحان) بسوزاند (که بلا و مصیبت، مایه قرب است).
و بدان که بلاهایش آمیخته در کرامات ابدی اویند و مصیبت‌های او رضا و قربش را در پی آورند، اگر چه روزگاران زیادی سپری شود. پس، خوشا به حال کسی که به نعمت آگاهی بر این حقیقت، دست یابد و توفیق یارش شود.
حکایت است که مردی از پیامبر خدا (ص) درخواست کرد تا او را وصیتی کند. حضرت فرمود: هیچ گاه خشمگین مشو! در خشم چیزی است که با پروردگارت مخالف است (زیرا گفتار ناپسندی از تو بر آید که خدای را خشمگین کند). گفت: بیش‌تر بگو! فرمود: کاری مکن که مجبور به عذر خواهی شوی، چرا که در عذر خواهی، گونه‌ای شرک خفی است. گفت: بیش‌تر بگو! فرمود: نمازت را طوری بخوان که گویی نماز آخر توست که در این نماز وصل وقرب الهی نهفته است. گفت: باز هم بگو! فرمود: از خدایت چنان حیا کن که از بهترین همسایگان خود حیا می‌کنی (وهمان گونه که در حضور او مرتکب زشتی‌ها نمی‌شوی، در حضور خدا که حضورش همیشگی است گناه مکن) که این حیا یقین تو را محکم کند. خداوند، تمام آنچه را که وصیت کنندگان از اولین و آخرین بدان وصیت کرده و می‌کنند در یک خصلت جمع فرموده و آن تقواست.
خدای تعالی می‌فرماید: (وهمانا آنان را پیش از شما صاحب کتاب بودند، چنین وصیت کردیم که از خدا بهراسید). وهمه عبادات صالح در تقوا نهفته و به واسطه آن است که انسان به درجات والا ومرتبه قصری رسیده، به هدف خویش نائل گشته است، و به واسطه همان است که بنده، عمر خود را در پاکی و زندگی پاک و انس دائمی با خداوند گذرانده و به مقصود خویش رسیده است.
خداوند متعالی می‌فرماید: (به یقین که پرهیزکاران در باغ‌ها و نهرهای بهشتی جای دارند. در جایگاه صدق، نزد خداوند مالک مقتدر).
