امید دادن به فرزندان در اجابت خواسته‏هاى مشروع

حضرت فاطمه- سلام‏اللَّه‏علیها- در برخورد با فرزندانش کاملاً مراقب بود و نکات تربیتى را خیلى خوب رعایت مى‏کرد. دو خواسته‏هاى فرزندانش را به گونه‏اى پاسخ مى‏داد که آنها احساس کمبود و یا حقارت در خود نکنند.
بعنوان مثال، روایتى است که از شیخ مفید روایت شده که حضرت ثامن‏الائمه فرمود:
روزى امام حسن و امام حسین از کهنگى لباس خود به مادر شکایت کردند و ایام عید نزدیک بود و گفتند اى مادر اطفال عرب به انواع جامه‏هاى فاخره مزین گشته‏اند و به آن مفاخرت مى‏نمایند. شما چرا از براى ما لباس نو ترتیب نمى‏دهى حضرت از شنیدن این سخنان آب در دیده‏هاى وى گردید. و فرمود: عزیزانم من در اندیشه شما هستم و امیدوارم که تا هنگام عید خیاط لباسهاى شما را دوخته به شما برساند. آن دو بزرگوار منتظر بودند تا آنکه شب عید شد، باز همان کلام را فرمودند و لباسى نو را مطالبه کردند.
حضرت فاطمه- علیهاالسلام- ایشان را تسلى داد. و به گوشه‏اى آمد از روى خضوع و خشوع است نیاز را به درگاه خداوند بلند کرد و عرض کرد: اى خداى مهربان تو قادرى دل فرزندان مرا خوش نمایى به جامه‏اى که من به ایشان وعده داده‏ام به امید فضل تو. هنوز سخنان فاطمه تمام نشده بود که شخصى در خانه را زد فاطمه پشت در آمد، فرمود: کیستى؟ عرض کرد، منم خیاط، جامه‏هاى حسین را آورده‏ام. فاطمه زهرا دید شخصى بقچه‏اى در زیر بغل دارد و تسلیم آن بانو نمود، چون آن را گشود، دید دو عمامه و دو دراعه و دو قبا و دو جفت موز، که در پشت آن سرخى داشت. صدیقه طاهره زبان شکر و ثناى حضرت درب گشود.
فرزندان عرض کردند: اى مادر هیچیک از کودکان عرب لباسى بدین لطافت ندیده‏اند و نپوشیده‏اند در آن اثنا رسول خدا (ص) تشریف فرماى سراى فاطمه شد و حسنین را در بر گرفت و مى‏بوسید. پس، فرمود: اى فاطمه این خیاط را شناختى عرض کرد: به خوبى او کسى را ندیدم. حضرت فرمود: آن خازن بهشت بود و تا این قصه را به من خبر نداد و به آسمان عروج ننمود. (۱)
مطلبى که از این حدیث برداشت مى‏شود، اینکه: امید به فضل خداوند در انسان همیشه باید زنده باشد و ناامید از درگاه خداوند و فضل او نباید بود و اگر انسان از خداوند بخواهد و طلب کند خداوند اجابت مى‏کند و بندگانش را ناامید از درگاهش برنمى‏گرداند.
و مطلب دیگر که بسیار مهم هم است: برخورد حضرت با فرزندانش را نشان مى‏دهد و اینکه حضرت به فرزندش دم از فقر و ندارى مى‏زند که بدین وسیله‏ى روحیه فرزندش ضربه وارد نمى‏شود و احساس کمبود و عقده حقارت در خود نکند. بلکه فرزندش را هم با امیدوارى به اینکه در آینده به زودى خواسته‏اش برآورده مى‏شود شاد و با روحیه مى‏کند.
  ۱ـ ریاحین‏الشریعه/ بحار ح ۴۳ ص ۷۵.