دعای سمات و آنرا «دعای شبور» نیز گویند و از ادعیه مشهوره و معروفه است و دارای اسم اعظم؛ و بزرگان از علماء بالله خواندن آن را در ساعت آخر روزهای جمعه ترک نمی کرده اند، و بسیاری از بزرگان علماء چون شیخ طوسی و ابن طاووس و کفعمی آنرا از عثمان بن سعید عمری، که اولین نائب از نواب اربعه است، و نیز از حضرت صادق علیه السلام با سندهای خود روایت کرده اند.
در این دعا، ذات مقدس حضرت ربوبی را به اسماء بزرگ و مقدس خود میخواند؛ آن اسمی که اگر به قفل های بسته درهای آسمان به جهت گشایش و فتح خوانده شود باز میشود، و اگر بر تنگی ها و بستگی های درهای زمین به جهت فرج و گشایش خوانده شود باز میشود، و اگر بر مشکلات بخوانند به جهت آسانی آسان میگردد، و اگر خدا را بدان اسم ها بر مردگان بخوانند به جهت حیات و زندگی زنده میشوند، و اگر به جهت رفع شدت و گرفتاری و مضرت بخوانند آن شدت و مضرت مرتفع میشود. سپس تا آخر این دعا خدا را به اسماء مقدسه مختلفه خود، که با آن اسماء بر حضرت ابراهیم خلیل و موسی بن عمران و عیسی بن مریم و محمد بن عبدالله علیهم و علیه الصلوه و السلام تجلی نموده و نیز به اسمائی که بر سائر پیغمبران ظهور کرده و معجزات و خارق عاداتی صورت گرفته است میخواند.
معلوم است که مراد از این اسماء همان حقائق مجرده تکوینیه هستند نه اسماء لفظیه چون اسم، چیزی است که دلالت بر مسمی کند، و اسماء حسنای الهیه حقائقی هستند که دلالت بر ذات مقدس او می نمایند و به اندازه وسعت عنوان خود، از او حکایت میکنند؛ پس لفظ الله یا رحمن یا رحیم که دلالت بر آن حقائق مجرده الهیه دارند در حقیقت اسم الاسم هستند.
و در ذیل این دعای سمات، علامه مجلسی از «مصباح» سیدبن باقی نقل کرده است که این تتمه را بخوانند: «اللهم بحق هذا الدعآء و بحق هذه الاسمآء التی لا یعلم تفسیرها و لا تأویلها و لا باطنها و لا ظاهرها غیرک؛ بارخدایا به حق این دعا و به حق این نام هایی که تفسیر و تاویل و باطن و ظاهرش را جز تو کسی نمی داند»؛ کدام اسمی است که غیر از ذات مقدس حضرت احدیت عزوجل، ظاهر و باطنش را و تفسیر و تأویلش را کسی نداند؟
