تهمت و ترحم

تهمت

 سزای تهمت به مؤمن

    مَن بَهَتَ مؤمناً أو مؤمنهً أو قالَ فیهِ ما لیسَ فیهِ أقامَهُ اللَّهُ تعالی یومَ القیامهِ علی تَلٍّ مِن نارٍ حتّی یَخرُجَ مِمّا قالَهُ فیهِ.(۲/۵۹۲؛ بحار: ۷۵/۱۹)    

هر کس به مرد یا زن مؤمن بهتان زند یا درباره او چیزی بگوید که از آن مبراست، خداوند در روز رستاخیز وی را بر تلّی از آتش نگه دارد تا از حرف خود درباره او برگردد.

پرهیز از مواضع تهمت

    أولی النّاسِ بالتُّهْمهِ مَن جالَسَ أهلَ التُّهْمهِ.(۲/۶۳۲؛ امالی صدوق: ۲۸)    
سزاوارترینِ مردم به تهمت کسی است که با متهمان و (افراد مظنون) همنشینی کند.

ترحم سزاواران به مهر ورزی و ترحم
    اِرحَمُوا عَزیزاً ذَلَّ، وغَنِیّاً افتَقَرَ، وعالِماً ضاعَ فی زمانِ جُهّالٍ.   (۴/۱۹۹۶؛ بحار: ۷۴/۴۰۵)
به عزیزی که خوار گشته و توانگری که تهیدست شده و دانشمندی که در روزگار نادانان تباه گردیده است، مهربانی کنید.
  رحمت آوردن بر بیچارگان
    اِرحَمِ المَساکینَ.(۴/۱۹۹۶؛ کنزالعمال: ۵۹۸۳)    
با مستمندان مهربانی کن.