پرسش. در صورتم لکّه های سفیدی به وجود آمده است، در خواب کسی به من گفت که نباید دعا بخوانی تا این لکّه ها خوب شود. در این مورد راهنمایی کنید.
پاسخ: نکته اولی که باید ذکر شود آن است که خواب برای پیامبران تکلیف آور است اما برای انسانهای عادی تکلیفی ایجاد نمیکند؛ خواه تکلیف حقوقی خواه تکلیف شرعی. نکته دوم آنکه دعا کردن در هر شرایطی مطلوب است. البته دعا کردن آدابی دارد که باید مراعات شود؛ از جمله آنکه در درجه اول در مسائل جزئی دعا نکند بلکه به امور مهم مثل عاقبت به خیری، عافیت و نیز سلامت روحی دعا کند و از جمله آنکه در استجابت دعا عجله و اصرار نداشته باشد، و از جمله آنکه ابتدا (قبل از دعا خواندن) خدا را با اسماء و صفات نیکویش وصف کند، حمد و ثنای خداوند متعال را بگوید و صلوات بر خاندان وحی بفرستد و از جمله آنکه انسان به اسباب ظاهری توجه داشته باشد و همت گمارد؛ برای نمونه در رفع لکه های صورت به پزشک مراجعه کند تا علتیابی و درمان گردد. در عین حال با صبوری و پیگیری درمان، با رعایت آداب از دعا کردن غافل نشود. شیطان بیرونی یا درونی و بیداری و خواب نباید تو را به ترک دعا وادارد. اگر چه همت انسان باید بزرگ باشد و در دعا کردن امور مهم را از خدا بطلبد امّا در تأکید بر دعا کردن چنان اصرار شده است که در روایت از دعا برای طلب امور کم ارزش و محدود دنیوی نیز منع نشده است بلکه تشویق شده است؛ چنانکه امام صادق علیه السلام فرمود:
عَلَیْکُمْ بالدُّعاءِ فَإِنَّکُمْ لا تَقَرَّبُونَ بِمِثْلِهِ وَلا تَتْرُکُوا صَغیرَهً لِصِغَرِهَا أَنْ تَدْعوا بِها إَنَّ صاحِبَ الصِّغارِ هو صاحِبُ الْکِبارِ. ( الکافی، ج۲، ص ۴۶۷.)
بر شما باد دعا کردن. پس همانا شما به مثل چنین امری (به خدا) نزدیک میشوید (و به مقام قرب میرسید) و امر کوچک را ترک نکنید به سبب کوچک بودن آنها از اینکه بخوانید (دعا بر امر کوچک را به سبب کوچکی آن ترک نکنید) ؛ چرا که صاحب امور کوچک همان صاحب امور بزرگ است.
دعا سببی از همه اسباب دیگر قویتر است و دارویی برای هر درد و هر درماندگی است؛ چنانکه حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:
عَلَیْکَ بالدُّعاءِ فإنَّهُ شِفاءٌ مِنْ کُلِّ داءٍ. (همان، ص ۴۷۱.)
بر تو باد به دعا کردن که دعا شفا برای هر دردی است.دعا پناهگاه کسانی است که در انجام کارها دچار مشکلات شده اند. دعا در تغییر قضای الهی نیز میتواند مؤثر باشد؛ چنان که در روایت آمده است:
الدُّعاءُ یَرُدُّ الْقَضاءَ وَ قَدْ أُبْرِمَ إِبْراما. (همان، ص ۴۷۰.)
دعا قضای الهی را ردّ میکند ولو اینکه آن قضا محکم شده باشد محکم شدنی.
