سیره و سنت دخت گرامی پیامبر ـ حضرت زهرا(س) ـ تصویری از خانواده شایسته و آرمانی اسلام را پیش روی صاحبان خرد و اندیشه قرار می‌دهد.
در این مجال، به گوشه‌ای از این زندگی سراسر الهی اشاره و برخی عوامل تحکیم خانواده را در جلوه‌های رفتاری و گفتاری حضرت زهرا(س) بررسی می‌کنیم.
مدارا با شرایط اقتصادی شوهر
آنچه در این زمینه از زندگی نورانی حضرت زهرا(س) به ما رسیده، نشان می‌دهد که آن بانوی بی¬همتا، در شرایط خاص زندگی مشترک نیز با همسر خود همراهی می¬کرده است. چنان که در شرح زندگی¬اش آمده است: «روزی امام علی(ع) به همسر بزرگوار خود فرمود: فاطمه جان! آیا غذایی داری تا رفع گرسنگی کنم؟ آن بانوی بزرگوار پاسخ داد: خیر! سوگند به خدایی که پدرم را به نبوت و شما را به امامت برگزید، دو روز است که در خانه غذای کافی نداریم. امام علی(ع) با تأسف فرمود: فاطمه جان! چرا به من خبر ندادی تا غذا تهیه کنم؟ فاطمه(س) فرمود: ای اباالحسن! من از پروردگار خود حیا می‌کنم که چیزی از تو درخواست کنم که فراهم کردن آن در توانت نیست».[۱]شناخت دقیق روحیات همسر
یکی از عوامل بسیار مهم و اساسی در تحکیم بنیان خانواده، برخورد شایسته با همسر است. فراست و کاردانی در اداره منزل و رفتار با همسر، می‌تواند راز موفقیت در همسرداری باشد.
حضرت فاطمه زهرا(س) به ظرافت‌های روحی حضرت علی(ع) آگاه بود و به آنها توجه می‌کرد و در شرایطی که کسی همسر بزرگوارش را درک نمی‌کرد و به حقیقت رفتار و کردار او پی نمی‌برد، یار و همدم ایشان بود. برای نمونه شبی یکی از یاران امام علی(ع)، در تاریکی نخلستان، شاهد حالات عرفانی و راز و نیاز شگفت¬انگیز آن حضرت با معبود خویش بود. ناگهان دید که حضرت مانند چوب خشکی به زمین افتاد. پس گمان کرد ایشان از دنیا رفته است و هراسان آنچه را دیده بود، به حضرت زهرا(س) خبر داد. آن بانوی گرامی با شناختی که از روحیات ایشان داشت فرمود: این حالتی است که به دلیل ترس از پروردگار برای وی پدید آمده است.[۲] محترمانه صدا کردن[۳]
یکی از اسرار کامیابی در زندگی مشترک، دقیق بودن در مسائل جزئی و ظریف است، از جمله صدا کردن همسر که جزو امور روزانه زندگی خانوادگی است و در صورتی که احترام¬آمیز باشد، پژواکی از محبت و صمیمیت ایجاد خواهد کرد. حضرت علی(ع) و حضرت زهرا(س) در رعایت این نکته نیز الگو بوده¬اند. نقل است حضرت زهرا(س) نام همسر خود را با احترام بر زبان می‌آورد. گاهی وی را با کنیه «اباالحسن» می‌خواند و گاهی با لقب «یا امیرالمونین»
