مقام شفاعت پیامبران

         پیامبران الهى ـ و از همه برتر پیامبر اسلام (ص) ـ داراى مقام شفاعتند و براى گروه خاصى از گنهکاران نزد خداوند شفاعت مى‏کنند، ولى آن هم به اذن و اجازه پروردگار است: «ما من شفیع الا من بعد اذنه»، هیچ شفاعت کننده‏اى نیست مگر بعد از اذن و اجازه پروردگار. (۱)
 
«من ذا الذى یشفع عنده الا باذنه»، کیست که در نزد او شفاعت کند جز به فرمان او. (۲) و اگر در بعضى از آیات قرآن اشاره به نفى شفاعت بطور مطلق شده و مى‏فرماید: «من قبل ان یاتى یوم لا بیع فیه و لا خله و لا شفاعه»، انفاق کنید پیش از آن که روزى فرا رسد که در آن روز نه بیع وجود دارد (تا کسى بتواند سعادت و نجات را براى خود خریدارى کند) و نه دوستى (و رفاقت‏هاى معمولى سودى دارد) و نه شفاعت‏» (۳) منظور شفاعت استقلالى و بدون اذن خداست، یا درباره کسانى است که قابلیت‏ شفاعت ندارند، زیرا بارها گفته شد که آیات قرآن یکدیگر را تفسیر مى‏کنند.
 
ما معتقدیم: مساله شفاعت وسیله مهمى است‏ براى تربیت افراد و باز گرداندن گنهکاران به راه راست و تشویق به پاکى و تقوا و احیاى امید در دل آنان، چرا که مساله شفاعت، بى حساب و کتاب نیست، تنها در مورد کسانى است که شایستگى آن را داشته باشند، یعنى آلودگى آنها در حدى نباشد که رابطه خود را با شفیعان بکلى قطع کرده باشند، بنابراین مساله شفاعت‏ به گنهکاران هشدار مى‏دهد که تمام پل‏ها را پشت‏سر خود خراب نکنند و راهى براى بازگشت ‏براى خود بگذارند و لیاقت ‏شفاعت را از دست ندهند.
—————————-
 
پی‏نوشت:
۱ـ سوره یونس، آیه ۳.
۲ـ سوره بقره، آیه ۲۵۵
۳ـ سوره بقره، آیه ۲۵۴
 
—————————–