من ((آلبالوی تلخ )) هستم !

اسم من در فارسی ((مهلب )) بر وزن امشب است . به من ((پیوند مریم )) و آلبالوی تلخ هم می گویند. اعراب مرا محلب می نویسند، و فرنگی ها هم نام ایرانی مرا برگزیده و مهلب می خوانند و با اینکه ایرانی هستم ، فرنگی ها بهتر از شما ایرانیان مرا می شناسند. عده ای از نویسندگان قدیم ، از جمله ((حکیم مؤمن )) مرا با ((بنه )) که میوه درخت سقز است اشتباه کرده ، و ((حب الخضرا)) نامیده اند.
برگ – چوب و میوه من چون صندل خوشبو است ، در نهاوند با چوب درخت من ، عصا و دسته چتر و شلاق درست می کنند تا دستشان خوشبو شود و رختشویان چوب دستی می سازند و لباس های زیرین را موقع شستن با آن می کوبند تا لباس خوشبو شده و حشرات را از بدن فرار دهد. مدتها است که نویسنده ی کتاب زبان خوراکیها به من دستور داده است تا در صحنه حاضر شده و خود را معرفی کنم ، ولی من مخالفت می کردم زیرا معتقد بودم ، اول باید مردم را به تحقیق و تفکر در اسرار خوراکیها عادت داد و بعد عجایب ما را نوشت و روی این اصل به ایشان گفتم ، چندی پیش گل آفتاب گردان خود را معرفی کرد و اسرار خارق العاده ای خود را بیان داشت . از جمله نوشت که حشرات به دانه های من نزدیک نمی شوند. امتحان این موضوع برای خوانندگان خیلی ساده و آسان بود، همه می توانستند مقداری تخم آفتاب گردان را خام یا بو داده ، روی زمین نزدیک لانه ی مورچه بریزند و با کمال تعجب ملاحظه کنند که این مور دانه کش که دانه های گندم – برنج و ارزن را جمع می کند، کوچکترین توجهی به این دانه های روغنی و خوشمزه نمی نماید و نیز می توانستند مقداری از دانه های آنرا در بشقاب ریخته ، و در جایی که مگس و پشه فراوان است بگذارند و ببینند که این موجودات روی آن ها نمی نشینند. آیا خوانندگان این امتحانات ساده را کردند و در اطراف این موضوع مهم تفکر و تعقل نمودند یا خیر؟ در جواب نویسنده کتاب زبان خوراکیها، به من گفتند ما خوانندگان کنجکاو زیاد داریم و تعداد نامه ها نشان دادند که دسته ای در اطراف این موضوع اندیشیده و سؤ الات محققانه ای کرده اند و نیز دسته ای به سایر خواص آن توجه کرده و از منافع این گیاه مفید بهره مند شده اند. از جمله تعداد زیادی از بانوان نوشته بودند که ما دچار عقب افتادگی عادت ماهانه شده و طبق دستور، از آب و برگ این گیاه خورده ، و نتایج عالی گرفته ایم و به من مجددا دستور داده اند تا بلادرنگ خود را به شما بشناسانم .
گل من سفید و هسته ی من تلخ و بسیار خوشبو است . و بقدر دانه ی نخود سبز بوده و پوست آن قرمز تیره و مغز آن سفید و تند و چرب است ، از روغن آن در عطرسازی استفاده می کنند و زادگاه من کوههای سردسیر ایران است ، و بیشتر در آذربایجان و نهاوند عمل می آیم ، مقوی حواس پنجگانه بوده و سینه را از خلط پاک می کنم ، خفقان و تنگ نفس را برطرف می سازم و مقوی جگر و سپرز و مسکن دردهای داخلی هستم . مخصوصا برای کبد – طحال – درد پشت و قولنج و درد پهلو مفید می باشم و اگر مرا همراه با عسل میل نمایید زودتر اثر می کنم . پیشاب آور می باشم و عادت ماهانه ی خانم ها را منظم می کنم . کلیه و مثانه را باز می نمایم و اقسام کرم را از معده بیرون می کنم و قطره قطره آمدن ادرار را برطرف می نمایم . شهوت را زیاد می کنم – اسهال خونی را بند می آورم و چون مرا داخل نان کنند، آن را زود هضم می نمایم . مالیدن من در حمام به بدن ، برای از بین بردن سیاهی ماه گرفتگی نافع است . امراض جلدی ، مخصوصا جرب را درمان می کنم و رنگ چهره را باز می نمایم . جوشانده ی من جهت نقرس و از بین بردن آثار ضربه مفید است ، ضماد من هر چند کهنه باشد برای تسکین درد نقرس معجزه می نماید. مقدار خوراک مغز دانه ی من از ده گرم تا هیجده گرم می باشد. مالیدن جوشانده چوب و برگ من مقوی پوست و برطرف کننده بوی بد عرق است . و حشرات را دور می کند، به طوری که هیچ حشره و میکربی نزدیک آن نمی شود. سابقا که عده ای به خرافات پایبند بودند، نگاه داشتن دانه ی مرا در پارچه کبود و بخور و دود آن را باطل کننده ی جادو دانسته ، و تکرار بخور آن را سبب مهربان شدن دشمنان می دانستند و رمالان و جن گیران معتقد بودند که اجنه و شیاطین از من فرار می کنند. خوشبختانه امروز کسی به سحر و جادو عقیده ندارد، ولی اگر چه بخور و دود من قادر نیست اجنه و شیاطین را فرار دهد، در عوض می تواند میکرب ها و حشرات موذی را دور نماید و اینجا است که اهل تفکر و تعقل میکرب ها و حشرات را در ردیف اجنه و شیاطین می دانند و عده ای هم پا را از حد بالاتر گذاشته می گویند مقصود همین موجودات خطرناک بوده است . باری چنانچه دانه های مرا با اسفند و مصطلکی در روغن بجوشانند، خوردن و مالیدن آن جهت معالجه ی لغوه – فلج – رعشه – درد مفاصل – نقرس و از بین بردن ضربه مفید است . تنه ی درخت من پایه ی خوبی برای پیوند آلبالو و گیلاس و میوه های آبدار است ، و به همین جهت است که آن را پیوند مریم خوانده اند. به من ((شجره الادریس )) هم گفته اند.