من (( انبه )) هستم

به فارسی به من ((انبه )) می گویند و اعراب آنرا معرب کرده ((انبج )) خوانده اند در کتب قدیمی ((موانبه )) و نغزک نیز ذکر شده است .
زادگاه اولیه من هندوستان و نواحی استوایی است و اکنون در بلوچستان است . غرغره ی این عصاره ، مخلوط با کمی آب جهت دردگلو و اورام لوزتین بکار می رود. پوست من دارای ۱۵ تا ۱۸ درصد تانن است ، و یک قاشق چای خوری کوبیده آن دو مرتبه در روز برای معالجه اسهال کافی است ، برگ های مرا در هندوستان به یک دسته از پستانداران که سم آنها دو شقه است می دهند و از ادرار آن ها رنگ زردی می گیرند که در رنگرزی و نقاشی بکار می رود، صمغ درخت من کمی در آب حل می شود و از انواع صمغ عربی است .
درخت من از بزرگتر از درخت گردو است . میوه من ابتدا گس و بعد ترش می شود، و در اثر زیاد ماندن در روی درخت ، کم کم شیرین می گردد.
میوه من بوی خوشی نظیر عنبر دارد، مقوی جسم و روح و اعضای دستگاه گوارش است . کلیه و مثانه را باز و تقویت می کند – دهان را خوشبو کرده ، و رنگ چهره را باز می کند. برای خفقان سرفه – سیاه سرفه – تنگ نفس و انواع سردرد و معالجه اسهال و دردهای قولنجی زیاد تجویز می شود. مسکن عطش بوده ، اشخاص لاغر را فربه می نماید. پیشاب آور و ملین است . زیاده روی در خوردن من برای صاحبان مزاج گرم خوب نیست ، و خوردن من در شکم خالی ناراحت کننده می باشد مخصوصا نباید ترشی مرا در موقع گرسنگی خورد، بلکه بهتر است ، آنرا در نیمه دوم غذا، یعنی موقعی که التهاب گرسنگی خوابید همراه با خوراک تناول نمود. مربا و ترشی من ، برای تقویت معده اثری نیکو دارد.