در آیه ۲ سوره آل عمران که معبود حقیقی را در خداوند حی قیوم منحصر کرده است بلافاصله در آیه بعد مسأله نزول قرآن بر اساس حق و نزول سایر کتاب های آسمانی مطرح شده است. این نشانگر آن است که برنامه هدایت و سعادت راستین و حقیقی انسان ها باید منحصراً از سوی کسی تنظیم و ارائه شود که پیوسته منبع حیات و مایه قوام و استواری همه موجودات باشد یعنی خداوندی که حی قیوم است.
خضوع انسان ها در پیشگاه حی قیوم:
در آیه ۱۱۱ سوره طه نیز موضوع خضوع تکوینی انسان ها در قیامت در پیشگاه خداوند حی قیوم مطرح شده است. از این آیه نیز می توان فهمید که سرسپردن و تسلیم و خضوع تنها باید در پیشگاه معبودی باشد که زنده جاوید و برپانگهدارنده همه هستی است. اگر این احساس برای انسان پیدا شود در جانش هیچ تمایلی برای رغبت به قدرتها و سلطنت های ناپایدار و بی ارزش پیدا نمی شود. اثر تربیتی این اعتقاد، بی اعتنایی به همه چیز و همه کس جز خداست.
