وسوسه، حدیث نفس و فکر گناه

پرسش : در مورد افکاری که ناخواسته در ذهن به وجود می‏ آید آیا گناهی را متوجه انسان می‏کند؟    
پاسخ: فکر گناه به خودی خود گناه نیست، اگر انسان فکر گناه در ذهنش آمد چه خواسته و چه ناخواسته این به خودی خود گناهی ندارد. برعکس فکر ثواب که اگرانسان تصمیم به کار خوبی گرفت خود این تصمیم ثواب دارد. اگر انجام داد دهبرابر برایش ثواب می‏نویسند، در گناه به این صورت نیست هرگاه گناه کرد و توبه نکرد یک برابر برایش می‏نویسند؛ ولی این معنایش این نیست که فکر گناه هیچاثری نداشته باشد، به حسابش چیزی نوشته نمی‏شود، مجازات ندارد. ما اثر وضعیش قطعی می‏باشد مخصوصاً اگر فکر گناه با خواسته خودش و با اراده باشد.ولی اگر منظور ایشان افکار اعتقادی باشد دیگر به آن فکر گناه نمی‏گویند. بعضی از گناه‏ ها می‏باشد که گناه قلبی است و آن ماهیتش قلبی است مانند شرک، سوء ظنبه خدا و مؤمنین، بخل، کینه و… دیگر به اینها فکر گناه نمی‏گویند فکر گناه آناست که تصمیم بگیرد یک کار بدی کند. در این صورت این امور گناهان بزرگ است.
 

حال اگر افکاری به سراغ انسان بیاید که عقاید انسان را مورد پرسش و تردید قرار می‏دهد، مثلاً اینکه من معتقد هستم که خداوند عادل است، و کاری هم نمی‏ خواهم بکنم، اما به ذهنم یک لحظه می‏آید که آیا این اعتقاد من درستاست؟ و این گونه افکار مطلقاً گناه ندارد، چون بحث علم است و انسانمی‏خواهد مطلب را بفهمد. الاّ اینکه بعضی اوقات شیطان از این راه وارد می‏شود که راه حل آن این است که مانند وقتی که انسان احساس یک مرضجسمانی می‏کند، به پزشک مراجعه می‏کند، وقتی هم احساس یک شبهه می‏کند(در واقع این یک مرض روحانی می‏باشد) به طبیب روح مراجعه کند و آن عالمشبهه ایشان را رفع می‏کند، در واقع حکم خود سؤال اگر مقدمه علم باشدمقدس است. ایجاد شبهه اگر برای رسیدن به حق باشد این مقدس است، اما اگربرای این باشد که انسان بخواهد القاء شبهه کند و در آن شبهه بماند آن وسوسه شیطان می‏باشد و باید پرهیز کند و به خدا پناه ببرد.