پرخوری

 پرخوری عامل بیماری روح و جسم
    مَنْ قَلَّ طُعْمُهُ صَحَّ بَطْنُهُ وَصَفَا قَلْبُهُ، وَمَنْ کَثُرَ طُعْمُهُ سَقُمَ بَطْنُهُ وقَسَا قَلْبُهُ. (۱/۱۵۶؛ تنبیه الخواطر: ۱/۴۶)
آن که غذا کم خورَد، معده ‏اش سالم ماند و صفای دل یابد. و هر که پرخور باشد معده ‏اش بیمار و قلبش سخت شود.

پرخوری و ملکوت
    لا یَدْخُلُ مَلَکُوتَ السَّمَاواتِ والأرْضِ مَنْ مَلَأَ بَطْنَهُ.(۱/۱۵۸؛ تنبیه الخواطر: ۱/۱۰۰)    
انسان پرخور، راهی به ملکوت آسمان‏ها و زمین ندارد.

 ضررهای پرخوری
    ایَّاکُمْ وَفُضُولَ المَطْعَمِ؛ فانَّهُ یَسِمُ القَلْبَ بِالقَسوهِ، وَیُبْطِیُ بِالجَوارِحِ عَنِ الطّاعَهِ، وَیُصِمُّ الهِمَمَ عَنْ سَمَاعِ المَوْعِظَهِ.(۱/۱۵۸؛ بحار: ۷۷/۱۸۲)    
از پرخوری بپرهیزید که دل را سخت، و اعضای بدن را در اطاعت خدا تنبل می کند، و همّت‏ها را از شنیدن پند و اندرز ناشنوا می سازد.
 بدترین ظرف
    مَا مَلأ آدَمِیٌّ وِعَاءً شَرَّاً مِنْ بَطْنِهِ.(۱/۱۵۸؛ تنبیه الخواطر: ۱/۱۰۰)    
آدمی ظرفی بدتر از شکمش، پر نکرده است.

 ادب غذا خوردن
    المُؤْمِنُ یَأْکُلُ بِشَهْوَهِ أهْلِهِ، وَالمُنَافِقِ یَأْکُلُ أهْلُهُ بِشَهْوَتِهِ.(۱/۱۶۶؛ بحار:۶۲/۲۹۱)    
مؤمن، به میل خانواده ‏اش غذا می‏خورد و منافق، خانواده‏ اش به میل او می‏خورند.