دسته بندی :شهریور ۱۴, ۱۳۹۹ (فرمت تاریخ آرشیو روزانه)

تنها صدایی که خلوت قبرستان را به هم می‌زد صدای گاه‌گدار کلنگی بود که هرچند وقت شنیده نمی‌شد و باز صدایش درمی‌آمد. پارچه ترمه رنگ‌ورورفته و نه‌چندان خوش‌نقش روی قبر، با کلوخ‌های دوروبرش که برای محکم‌کاری گذاشته شده بودند لول خورده بود. گورستان «تخت‌فولاد»۱ خواب بود. آن روز صبح، در

خداوند به درویشی پسری داد. درویش احساس کرد با اوضاع خراب جامعه، چیزی از اخلاق پسرش باقی نمی‌ماند. به همین دلیل، دلبندش را به غاری برد و تا بیست‌سالگی، خود را وقف تربیت پسرش کرد. پس از آن تصمیم گرفت به شهر بازگردد. وقتی درویش با پسرش از پیچ کوه