دسته بندی :کتاب خلاقیتها

مکانیکی مفتی غذای گردان را با ماشین می‌بردم که گلوله توپی نزدیک ماشین اصابت کرد و چرخ جلوی آن پنچر شد. آمدم پنچری بگیرم، متوجه شدم سیلندر ماشین هم با ترکش سوراخ شده و آب زیادی از آن خارج شده است. مجبور بودم هر طوری هست حرکت کنم و غذا

کمین کمپوت در کردستان برای جلوگیری از نفوذ ضدانقلاب به پایگاه حدود شصت متر طناب تهیه کردیم و به آن قوطی خالی کنسرو و کمپوت استتار شده بستیم و دور تا دور پایگاه کشیدیم.هروقت قوطی‌ها صدا می‌کرد می‌فهمیدیم کسی در حال رخنه به پایگاه است. منبع: کتاب خلاقیت ها   

گربه بی‌سیم‌چی شب عملیات با چند تن از نیروها برای آن‌که بتوانیم راحت‌تر همدیگر را پیدا کنیم و از حال هم مطلع باشیم قرار گذاشتیم سه بار بلند صدای گربه را تقلید کنیم و به این وسیله یکدیگر را از سلامتی خود باخبر کنیم و با آرامش بیشتر، عملیات را

لباس مبدل اولین شب عملیات والفجر۲ مجروح شدم و در منطقه‌ی دشمن باقی ماندم. وقتی دیدم عراقی‌ها نزدیک می‌شوند، سریع لباس یکی از آن‌ها را درآوردم و پوشیدم و آرام بر روی زمین خوابیدم. آن‌ها چند بار مرا تکان دادند، اما من هیچ عکس‌العملی نشان ندادم. بعد که عراقی‌ها رفتند،

مسکن سنگر برادری دانشجوی رشته‌ی پرستاری بود که در میان کانال وظیفه‌ی نگهداری همه مجروحان را بر عهده داشت. او غیر از پانسمان کردن و شست و شوی زخم از کمبود امکانات و انجام ندادن بقیه امور شرمنده بود. از حواشی و متن چفیه و لباس و تن‌پوش شهدا و

کلاه‌های بی‌سر در عملیات کربلای ۴ اجساد سه نفر از شهدا پشت خاکریز ما و مقابل خاکریز عراق به فاصله‌ی ۵۰ متر قرار داشت و ما که بچه‌های تعاون بودیم باید آن‌ها را عقب می‌کشیدیم. ولی خطر زیاد بود. به همین خاطر عده‌ای از برادران در شب کلاه‌های آهنی‌یشان را

غواص‌های دکتر چمران وقتی کنسروها را پخش کردند، دکتر چمران گفت:«قوطی آنها را سالم نگه دارین». بعد خودش توی هر قوطی یک شمع گذاشت و محکمش کرد که نیفتد شب قوطی ها را فرستادیم روی اروند. عراقیها فکر کرده بودند غواصها هستند تا صبح آتش می‌ریختند. منبع: ماهنامه سبزسرخ شماره

فشنگ‌های زنگ زده در منطقه فاو مستقر بودیم. در طول روز هر نفر فقط اجازه داشت سه تیر شلیک کند. یکی از برادران سرباز که خدمه تیربار بود، فشنگ‌های زنگ زده را داخل نفت می‌شست و شلیک می‌کرد. به او گفتم:«چرا این کار را می‌کنی، کمتر شلیک کن، گفت:«عراقی‌ها با

قاطرهای پیش مرگ برای کشف کمین دشمن، بچه‌های گردان قاطریزه، قاطرهای پیر و مریض و ترکش خورده را در جاهایی که احتمال کمین ضدانقلاب در آن‌جا وجود داشت جلو می‌فرستادند. البته شب‌ها فانوسی به گردنش می‌بستند تا ضدانقلاب نزدیک شدن نور را ببیند. اگر تیراندازی نمی شد یا حیوان روی

در پناه جنازه ها سال ۶۶ در منطقه شلمچه امدادگر بودم. روزی من و یک بی‌سیم چی و رابط خط و ۲ راننده‌ی بولدوزر و یک راننده‌ی آمبولانس در منطقه‌ی سه راه مرگ با گشتی‌های عراقی مواجه شدیم. ناگهان رابط خط فریاد زد متفرق شوید. اطراف ما پر از جنازه‌های

دلو آب قمقمه‌ای یک‌بار که با بی‌آبی مواجه شدیم، در اطراف خاکریز به چاه عمیقی برخوردیم، اما هیچ وسیله‌ای برای کشیدن آب از چاه نداشتیم. به همین خاطر بند‌های پوتین‌هایمان را باز کردیم و به هم گره زدیم و قمقمه را به آن آویختیم و بالاخره به آب دست یافتیم.

دوشکای خودکار در منطقه جنوب، دوشکا را در امتداد لبه‌ی خاکریز قفل (هم‌جهت) می‌کردیم و بعد قفل بعدی را آزاد می‌گذاشتیم و با طنابی که به ماشه‌ی دوشکا می‌بستیم و تا سنگر کشیده شده بود ماشه را می‌چکاندیم و دوشکا با ضربه‌ی قنداق خود به چپ و راست می‌چرخید و

زاغه‌های دروغین معمولاً لاستیکی را درمحلی دور از سنگرهایمان آغشته به بنزین می‌کردیم و منتظر شلیک خمپاره‌ی دشمن می‌شدیم. به محض شنیدن صدای انفجار اولین خمپاره لاستیک را آتش می‌زدیم و دشمن بدگمان اصابت گلوله به زاغه‌ی مهمات، آن منطقه را زیر آتش می‌گرفت تا سایر زاغه‌های احتمالی هم ازبین

زورخانه منطقه‌ای قبضه آرپی‌جی هفت تخته شنا بود و در گود زورخانه در چاله‌ای که در کنار سنگر کنده بودیم به ورزش باستانی می‌پرداختیم. از میله چادرها به عنوان بیل‌هارتل و از قسمت پایین و جدا شده‌ی شلوارهای مندرس که با سنگ آن را پر می‌کردیم وزنه و سنگ هارتل

سلاح بیل پاسبخش بودم و حدود هفتصد تا هشتصد متر با دشمن فاصله داشتیم. فکر کردم نکند دشمن وارد خط شود و ما را اسیر کند. به همین خاطر روی سنگرهای خالی یک کلاهخود و یک دسته بیل گذاشتم طوری که دسته به طرف دشمن بود و مثل اسلحه به

سنگرهای خالی بعضی از نیمه‌شب‌ها یدالله سنگرش را ترک می‌کرد و به مواضع عراقی‌ها نفوذ می‌کرد او می‌گفت:«امشب سنگرهای عراقی‌ها خالی است» وقتی از او می‌پرسیدیم از کجا می‌فهمی پاسخ می‌داد:«من نزدیک سنگرهای عراقی‌ها می‌شوم و داخل سنگرهایشان سنگ پرتاب می‌کنم اگر سر و صدایی نیامد می‌فهمم که دشمن سنگر

سیم تلفن و پیکرشهید جنازه دوست شهیدم بین نیروهای ایرانی و عراقی مانده بود. داوطلب شدم که جنازه‌ را عقب بکشم. سیم تلفن زیاد داشتیم. سیم را به کمرم بستم و مسافتی را سینه‌خیز رفتم. قبلاً برادران برانکارد را به سیم بسته بودند. وقتی به جای امنی که تلی از

شنی مین‌کش بعضی جاها که باید از عرض معبر عبور می‌کردیم و نیروهای تخریبچی در دسترس نبودند، بچه‌ها شنی پاره‌ی تانک‌ها را که بسیار سنگین است به زحمت حمل می‌کردند و در محل عبور به شکل حلقه‌ای قرار می‌دادند و خود پشت خاکریز پناه می‌گرفتند. شنی تانک تا لحظاتی بعد

صدای مرگ برگها مقر ما در یکی از پایگاه‌های مرزی در کردستان بود. برای این‌که بدانیم چه زمانی ضد انقلاب به ما نزدیک می‌شود، دور تا دور پایگاه برگ خشک می‌ریختیم شب وقتی کسی پایش را روی برگ‌ها می‌گذاشت، صدای خش خش آن‌ها باعث می‌شد بلافاصله مسلح شویم. منبع: کتاب

عبور از باتلاق برای عبور وسایل نقلیه در مناطق پر گل و لای یکی از راننده‌ها با همفکری بچه‌های واحد تخریب طرحی تهیه و اجرا کردند. به این ترتیب که اهرم‌هایی بازویی شکل ساخته و زیر شاسی تویوتا نصب شد. چند متر از این کرکره (به اندازه‌ی عبور لاستیک‌های ماشین)

حمل و استتار بچه‌ها ‌شب عملیات، تغییراتی در وسایل خود می‌دادند تا بتوانند خشاب و نارنجک بیشتری بردارند. مثلاً با استفاده از کش و عبور دادن آن از سوراخ‌های فانوسقه، نارنجک‌ها و خشاب های اضافی خود را از زیر آن می‌گذراندند و محکم می‌کردند تا هنگام دویدن سرو صدا نکند

خاکریزهای نورانی وقتی خورشید در حال غروب بود ما با مشکل انعکاس نور از شیشه خودروها، وسایل و ادوات مواجه بودیم. دشمن با گرای دقیق حاصل از تابش نور خورشید مواضع ما را شناسایی می‌کرد و می‌کوبید. برادران در بعضی از نقاط خاکریز که پشت سر آن سنگر ادوات یا

خرج خمپاره ۶۰ ما چند خرج به خمپاره ۶۰ اضافه کردیم و آن را به جای خمپاره ۸۲ به کار بردیم که قدرت تخریب زیادی داشت. منبع: کتاب فرهنگ جبهه    خطاطی از راه دور ما به عنوان نیروی فرهنگی از سپاه ساری به پاوه اعزام شدیم. در بین راه

چشم‌های مین در عملیات عاشورا در منطقه‌ی میمک یکی از بچه‌های تخریبچی زیر مین‌ها چشم الکترونیکی تعبیه کرده بود که به محض دیدن نور حساس و منفجر می‌شد. وقتی عراقی‌ها قصد بازکردن معبر یا پاکسازی مسیر را داشتند به محض این‌که خاک‌ها کنار می‌رفت و یا مین کمی از زمین

چادرهای خالی سال ۶۱ به دلیل نبودن نیرو در یکی از مناطق جنوب چون هواپیماهای دشمن برای شناسایی می‌آمدند، بچه‌ها برای فریب آن‌ها چادرهای بزرگی به رنگ کرم تهیه و در محلی برپا می‌کردند. از پنجره‌ی این چادرها لوله‌ی پولیکا بیرون می‌آوردند و حالت تانک استتار شده را به آن

جابه‌جایی مهمات روی بدنه ماشین‌ها و جعبه‌های بزرگ مهمات که با تریلی به جبهه منتقل می شد، عبارات منحرف کننده‌ای می‌نوشتیم و به این وسیله مانع کار نیروهای نفوذی دشمن می‌شدیم. مثلاً روی بعضی از این جعبه‌ها می‌نوشتند:«ابزار یدکی لودر و بلدوزر» یا جملاتی مثل کودشیمیایی، ماشین‌آلات راه سازی و

آب پاکتی در منطقه فاو آب آشامیدنی را در پاکت‌های مخصوص شیر به ما می‌دادند، هر یک پاکت جیره روزانه چهار نفر بود. بچه‌ها برای این‌که بی‌آب نمانند سوراخ‌های کوچکی در ظرف‌های آب خود ایجاد می‌کردند تا این‌گونه مصرف آب خود را به حداقل برسانند. منبع: کتاب فرهنگ جبهه   

آتش همزمان بعد از عملیات کربلای ۴ در خرمشهر، در مرز گمرک روی اسکله مستقر بودیم تعداد ما در آن محور هشت نفر بود که خط را پدافند می‌کردیم برای تظاهر به این‌که نیروهای زیادی در محور مستقر هستند شب‌ها هرکدام با فاصله‌ی حدود ۳۰ متر از همدیگر و با

آرامگاه لباس تابستان سال ۱۳۶۶ در جزیره مجنون جمعی از بچه‌ها در محاصره عراقی‌ها قرار گرفتند. آن‌ها وسایلشان را در کمین‌ها دفن کرده و روی یک سنگ نوشتند آرامگاه برادر فلانی تا بعد از بازگشت وسایل را پیدا کنند. بعد از مدتی نیروهای خودی آن محل را از دست عراقی‌ها

الاغ در نقش تانک عراقیها شب نسبت به تردد نیروهای شناسائی و هجومی حساس بودند. دکتر چمران گفت:«بر پشت چند الاغ یک تراورس چوبی باد و فانوس آویزان روشن کنیم و بفرستیم جلوی دید دشمن. آنها به گمان اینکه تانکها به سمتشان می‌آید آنجا جهنمی برپا کردند که اگر بر