قرآن کریم تدبیر خلقت را گاهی به خداوند نسبت می دهد و گاهی به فرشتگان.
گاه می فرماید:
”یدبر الامر من السماء الی الارض”؛ خدا امر را از آسمان به زمین تدبیر می کند و می فرستد. (سجده:۵)
و گاه می فرماید:
”فالمدبرات امرا”؛ قسم به فرشتگان تدبیر کننده امر. (نازعات:۵)
گاهی قبض و دریافت نفوس انسانهایی را که می میرند به فرشتگان نسبت می دهد و گاهی به عزرائیل.
گاهی وحی را به یک فرشته نسبت می دهد:
”نزل به به الروح الامین علی قلبک”؛ روح الامین (جبرئیل) قرآن را بر قلب تو فرود آورد. (شعراء: ۱۹۴-۱۹۳)”
و گاهی آن را به ذات اقدس احدیت:
”انا نحن نزلنا علیک القرآن تنزیلا”؛ ما خود قرآن را بر تو نازل کرده ایم. (دهر:۲۳)
این موارد گویای این معنی است که کار خداوند نظام و ترتیب دارد.
