برای مثال درباره مواد غذایی و مراقبت از مصرف بی‌رویه و اسراف و دور ریختنی‌هایی که در سطح کلان به مبالغ هنگفتی می‌رسد، می‌توان به آداب طعام خوردن در اسلام مراجعه کرد در این باره علامه_مجلسی رحمه الله بابی گشوده است.
در حدیثی از امام علی علیه السلام آمده است که: آنچه از سفره می‌ریزد، بخورید که در خوردن آن شفاست.
شخصی به امام صادق علیه السلام از دردی شکایت کرد و حضرت برای شفا، خوردن همین غذاهای ریخته در سفره را پیشنهاد نمود و او استفاده کرده و خوب شد.
خوردن این ریزه‌های سفره فقر و پریشانی را برطرف می‌کند و فرموده‌اند هر که پاره نانی را بردارد و بخورد یک حسنه دارد. و اگر پاره نانی را از جای آلوده بردارد و تمیز کند، هفتاد حسنه دارد (یعنی آن را برای خوردن دیگر موجودات حفظ کند) و فرموده‌اند: خورده ریزها در بیابان را برای حیوانات و پرندگان بگذارید.
راوی می‌گوید: در خدمت حضرت صادق علیه السلام بودم، دیدم که بعد از طعام می‌گردد و آنچه روی زمین افتاده بر می‌دارد، حتی کنجد و امثال آن را، گفتم: فدای تو شوم، اینها را جمع می‌کنید؟ فرمود: که اینها روزی توست، مگذار برای دیگری که شفایند از هر دردی.
در حدیث دیگر آمده: جمع کردن غذاهای ریخته شده، فقر را برطرف می‌کند؛ حتی برای فرزندان آینده.
در حدیث دیگر برای برداشتن نان و خرما، وعده بهشت داده شده است.
در حدیث لطیف دیگری، خوردن آنچه از سفره ریخته، مهریه حورالعین محسوب گردیده.
در حدیثی از امام صادق علیه السلام می‌خوانیم:
من انگشتان خود را بعد از طعام می‌لیسم، به طوری که خادمان من گمان می‌کنند که این از حرص است. و سپس داستان نهر ثرثار را، یادآوری فرمود.
