دسته بندی :کتاب فرهنگ جبهه

مکانیکی مفتی غذای گردان را با ماشین می‌بردم که گلوله توپی نزدیک ماشین اصابت کرد و چرخ جلوی آن پنچر شد. آمدم پنچری بگیرم، متوجه شدم سیلندر ماشین هم با ترکش سوراخ شده و آب زیادی از آن خارج شده است. مجبور بودم هر طوری هست حرکت کنم و غذا

میدان مین وقتی به هر دلیل مهمات کافی از جمله مین برای حفاظت منطقه در اختیار نداشتیم ،قوطی‌های خالی کمپوت را روی آتش می‌انداختیم تا رنگ آن‌ها تغییر کند و نرم شود بعد با یک قطعه چوب آن را به شکل «مین سوسکی» یا هر شکل دیگری در می‌آوردیم و

نارنجک کشی بچه‌ها موقع عقب‌نشینی اهرم نارنجک را با کش بسته و بعد ضامن آن را می‌کشیدند و آن را در ماشین یا سنگرهای اصلی یا اجتماعی می‌گذاشتند. بعد از چند روز این کشها که عمدتاً مستعمل بودند پوسیده و پاره می شد و نارنجک یکبار دیگر منفجر می‌شد. شیوه‌ی

نارنجک‌انداز در پایگاه حسن نوران، هر شب کردهای ضد انقلاب به ما حمله می‌کردند. تصمیم گرفتم دستگاهی بسازم که نارنجک دستی را با فاصله بیش از صدمتر پرتاب کند. این کار را با یک لوله خمپاره ۶۰، یک فشنک دوشکا و یک قطعه سیم مفتول انجام می‌دادیم و با این

ورزش باستانی در منطقه در جبهه برای ساخت میل زورخانه در داخل پوکه خالی توپ ۱۰۶، میله‌ای قرار می‌دادند و اطراف آن را گچ و خاک می ریختند که بعد از خشک شدن بتوان از آن بهره‌برداری کرد. تخته شنایشان از جنس چوب جعبه‌های مهمات بود. کباده را از پلیت

نقل و انتقال یکی از فرماندهان در قصر شیرین با خبر شده بود که دشمن قصد عملیات دارد و نیروی زیادی هم برای مقابله با آن‌ها در خط نبود. از ترفند خاصی استفاده کرد، به این صورت که تعدادی ماشین را با چراغ روشن از عقبه به محور و بعد

گربه بی‌سیم‌چی شب عملیات با چند تن از نیروها برای آن‌که بتوانیم راحت‌تر همدیگر را پیدا کنیم و از حال هم مطلع باشیم قرار گذاشتیم سه بار بلند صدای گربه را تقلید کنیم و به این وسیله یکدیگر را از سلامتی خود باخبر کنیم و با آرامش بیشتر، عملیات را

لباس مبدل اولین شب عملیات والفجر۲ مجروح شدم و در منطقه‌ی دشمن باقی ماندم. وقتی دیدم عراقی‌ها نزدیک می‌شوند، سریع لباس یکی از آن‌ها را درآوردم و پوشیدم و آرام بر روی زمین خوابیدم. آن‌ها چند بار مرا تکان دادند، اما من هیچ عکس‌العملی نشان ندادم. بعد که عراقی‌ها رفتند،

ماکت سایت نیروها برای ترساندن و فریب دشمن ماکتی شبیه سایت‌های موشکی ساخته و در منطقه نصب کرده بودند و اطراف آن نیز نخل‌های دستی کاشته بودند که به حفظ قضیه و گمراه کردن دشمن کمک می‌کرد. ظاهر فریبنده‌ی سایت به گونه‌ای بود که مدتی بعد از نصب آن هواپیماهای

مانور در شب در جریان یکی از مانورهای قبل از عملیات کربلای ۸ که در سه راه جفیر انجام گرفت، شب شد و ماشین‌های عملیاتی راه را گم کردند و این امر باعث دردسربزرگی شد. در این موقعیت، با آتش زدن چند لاستیک در فواصل معینی که در بی‌سیم به

قایق و رودخانه در حمله طریق‌القدس برای عبور از رودخانه وسیله‌ای نداشتیم جز یک قایق که عراقی‌ها با تیربار آن را سوراخ کرده بودند و نمی‌شد از آن استفاده کرد. فکری به ذهنم رسید. به کمک بچه‌ها با دولا کردن پلاستیک‌هایی که روی سنگر می‌کشیدیم، بیرون و داخل قایق را

قیف بنزینی آرپی‌جی بچه‌ها قیف نوک گلوله آرپی‌جی را باز می‌کردند و پلاستیکی را که پر از بنزین بود، پس از چندلا شدن و گره زدن به منظور جلوگیری از نشست و آتش گرفتن با جرقه‌های سلاح آماده کرده بودند، در قیف قرار می‌دادند تا وقتی آرپی‌جی به هدف اصابت

کلاه‌های بی‌سر در عملیات کربلای ۴ اجساد سه نفر از شهدا پشت خاکریز ما و مقابل خاکریز عراق به فاصله‌ی ۵۰ متر قرار داشت و ما که بچه‌های تعاون بودیم باید آن‌ها را عقب می‌کشیدیم. ولی خطر زیاد بود. به همین خاطر عده‌ای از برادران در شب کلاه‌های آهنی‌یشان را

فشنگ‌های زنگ زده در منطقه فاو مستقر بودیم. در طول روز هر نفر فقط اجازه داشت سه تیر شلیک کند. یکی از برادران سرباز که خدمه تیربار بود، فشنگ‌های زنگ زده را داخل نفت می‌شست و شلیک می‌کرد. به او گفتم:«چرا این کار را می‌کنی، کمتر شلیک کن، گفت:«عراقی‌ها با

قاطرهای پیش مرگ برای کشف کمین دشمن، بچه‌های گردان قاطریزه، قاطرهای پیر و مریض و ترکش خورده را در جاهایی که احتمال کمین ضدانقلاب در آن‌جا وجود داشت جلو می‌فرستادند. البته شب‌ها فانوسی به گردنش می‌بستند تا ضدانقلاب نزدیک شدن نور را ببیند. اگر تیراندازی نمی شد یا حیوان روی

زورخانه منطقه‌ای قبضه آرپی‌جی هفت تخته شنا بود و در گود زورخانه در چاله‌ای که در کنار سنگر کنده بودیم به ورزش باستانی می‌پرداختیم. از میله چادرها به عنوان بیل‌هارتل و از قسمت پایین و جدا شده‌ی شلوارهای مندرس که با سنگ آن را پر می‌کردیم وزنه و سنگ هارتل

سنگرهای خالی بعضی از نیمه‌شب‌ها یدالله سنگرش را ترک می‌کرد و به مواضع عراقی‌ها نفوذ می‌کرد او می‌گفت:«امشب سنگرهای عراقی‌ها خالی است» وقتی از او می‌پرسیدیم از کجا می‌فهمی پاسخ می‌داد:«من نزدیک سنگرهای عراقی‌ها می‌شوم و داخل سنگرهایشان سنگ پرتاب می‌کنم اگر سر و صدایی نیامد می‌فهمم که دشمن سنگر

سیم تلفن و پیکرشهید جنازه دوست شهیدم بین نیروهای ایرانی و عراقی مانده بود. داوطلب شدم که جنازه‌ را عقب بکشم. سیم تلفن زیاد داشتیم. سیم را به کمرم بستم و مسافتی را سینه‌خیز رفتم. قبلاً برادران برانکارد را به سیم بسته بودند. وقتی به جای امنی که تلی از

شنی مین‌کش بعضی جاها که باید از عرض معبر عبور می‌کردیم و نیروهای تخریبچی در دسترس نبودند، بچه‌ها شنی پاره‌ی تانک‌ها را که بسیار سنگین است به زحمت حمل می‌کردند و در محل عبور به شکل حلقه‌ای قرار می‌دادند و خود پشت خاکریز پناه می‌گرفتند. شنی تانک تا لحظاتی بعد

صدای مرگ برگها مقر ما در یکی از پایگاه‌های مرزی در کردستان بود. برای این‌که بدانیم چه زمانی ضد انقلاب به ما نزدیک می‌شود، دور تا دور پایگاه برگ خشک می‌ریختیم شب وقتی کسی پایش را روی برگ‌ها می‌گذاشت، صدای خش خش آن‌ها باعث می‌شد بلافاصله مسلح شویم. منبع: کتاب

عبور از باتلاق برای عبور وسایل نقلیه در مناطق پر گل و لای یکی از راننده‌ها با همفکری بچه‌های واحد تخریب طرحی تهیه و اجرا کردند. به این ترتیب که اهرم‌هایی بازویی شکل ساخته و زیر شاسی تویوتا نصب شد. چند متر از این کرکره (به اندازه‌ی عبور لاستیک‌های ماشین)

در پناه جنازه ها سال ۶۶ در منطقه شلمچه امدادگر بودم. روزی من و یک بی‌سیم چی و رابط خط و ۲ راننده‌ی بولدوزر و یک راننده‌ی آمبولانس در منطقه‌ی سه راه مرگ با گشتی‌های عراقی مواجه شدیم. ناگهان رابط خط فریاد زد متفرق شوید. اطراف ما پر از جنازه‌های

دوشکای خودکار در منطقه جنوب، دوشکا را در امتداد لبه‌ی خاکریز قفل (هم‌جهت) می‌کردیم و بعد قفل بعدی را آزاد می‌گذاشتیم و با طنابی که به ماشه‌ی دوشکا می‌بستیم و تا سنگر کشیده شده بود ماشه را می‌چکاندیم و دوشکا با ضربه‌ی قنداق خود به چپ و راست می‌چرخید و

زاغه‌های دروغین معمولاً لاستیکی را درمحلی دور از سنگرهایمان آغشته به بنزین می‌کردیم و منتظر شلیک خمپاره‌ی دشمن می‌شدیم. به محض شنیدن صدای انفجار اولین خمپاره لاستیک را آتش می‌زدیم و دشمن بدگمان اصابت گلوله به زاغه‌ی مهمات، آن منطقه را زیر آتش می‌گرفت تا سایر زاغه‌های احتمالی هم ازبین

چشم‌های مین در عملیات عاشورا در منطقه‌ی میمک یکی از بچه‌های تخریبچی زیر مین‌ها چشم الکترونیکی تعبیه کرده بود که به محض دیدن نور حساس و منفجر می‌شد. وقتی عراقی‌ها قصد بازکردن معبر یا پاکسازی مسیر را داشتند به محض این‌که خاک‌ها کنار می‌رفت و یا مین کمی از زمین

خاکریزهای نورانی وقتی خورشید در حال غروب بود ما با مشکل انعکاس نور از شیشه خودروها، وسایل و ادوات مواجه بودیم. دشمن با گرای دقیق حاصل از تابش نور خورشید مواضع ما را شناسایی می‌کرد و می‌کوبید. برادران در بعضی از نقاط خاکریز که پشت سر آن سنگر ادوات یا

خرج خمپاره ۶۰ ما چند خرج به خمپاره ۶۰ اضافه کردیم و آن را به جای خمپاره ۸۲ به کار بردیم که قدرت تخریب زیادی داشت. منبع: کتاب فرهنگ جبهه    خطاطی از راه دور ما به عنوان نیروی فرهنگی از سپاه ساری به پاوه اعزام شدیم. در بین راه

جابه‌جایی مهمات روی بدنه ماشین‌ها و جعبه‌های بزرگ مهمات که با تریلی به جبهه منتقل می شد، عبارات منحرف کننده‌ای می‌نوشتیم و به این وسیله مانع کار نیروهای نفوذی دشمن می‌شدیم. مثلاً روی بعضی از این جعبه‌ها می‌نوشتند:«ابزار یدکی لودر و بلدوزر» یا جملاتی مثل کودشیمیایی، ماشین‌آلات راه سازی و

آب پاکتی در منطقه فاو آب آشامیدنی را در پاکت‌های مخصوص شیر به ما می‌دادند، هر یک پاکت جیره روزانه چهار نفر بود. بچه‌ها برای این‌که بی‌آب نمانند سوراخ‌های کوچکی در ظرف‌های آب خود ایجاد می‌کردند تا این‌گونه مصرف آب خود را به حداقل برسانند. منبع: کتاب فرهنگ جبهه