دسته بندی :باب

یکی از واقعیات غیر قابل انکار، وجود جملاتی در آثار و نوشته های علیمحمد شیرازی (باب) است که در آن ها مطالبی بیان شده است که از نظر بهائیان اعتقاد به آن مطالب خرافه و دروغ و افسانه است. تنوع موضوعاتی که در این مجموعه می گنجند بسیار زیاد است

‌‌ باب: ‌با علوم، آشنایی ندارم! آقای‌ عباس‌ امانت‌ (متعلق‌ به‌ خانواده‌ بهائی‌ «امانت» ) از مورّخان‌ معاصر است‌ که‌ در غرب‌ می‌زید و تعلق‌ خاطرش‌ به‌ باب‌ و بهاء، از خلال‌ سطور کتابش: «قبله‌ عالم» ، هویدا است. ‌ این‌ مورخ‌ بهائی‌ (در گزارش‌ مذاکره‌ علمای‌ تبریز با باب)

چنان که از مطالب ایقان برمی‌آید نویسنده در هنگام نوشتن آن، اعتقاد جزم به دعاوی سید باب داشته، اسلام را منسوخ و دوره‌ی قرآن را پایان یافته و دین جدید را شرع بیان و کتاب آسمانی این آئین را “بیان” واحکام آن را واجب الاتباع می‌دانسته است. او باب رادر

یکی از احکامی که در کتب بابیان و بهائیان به چشم می خورد دستور آنها به پرهیز از کسب علم و تدریس (غیر از بیان) می باشد. در این مکتب کسب علم و دانش روا نمی باشد و مردم حق الفت و انس با کتابهای گوناگون را ندارند. برای اثبات

۱- حضرت باب در کتاب بیان فارسی درباره ی عمر جهان ذکر نموده اند: ” من ظهور آدم الی اول ظهور نقطه البیان از عمر این عالم نگذشته الا دوازده هزار و دویست و ده سال” !(بیان فارسی – صفحه ۹۵) غیر علمی بودن این مطلب بر همگان ثابت شده

میرزا علی محمد باب در آثار خود بارها به شخصی به نام ” محمد بن الحسن” اشاره کرده است، به عنوان نمونه در تفسیر سوره یوسف ذکر نموده است:  “الله قد قدّر ?ن یخرج  ذالک  الکتاب فی تفسیر أحسن القصص من عند محمّد بن الحسن بن علی بن محمّد بن

مطالعه جامعه ایران عصر قاجار حاکی از وجود دو منبع اقتدار و قدرت در این دوره است. یکی اقتدار دولت و دیگری اقتداری است که منشا مردمی دارد و می توان از آن به عنوان اقتدار ملت یادکرد. این نوع از اقتدار از مردم ناشی شده و رهبر و نماینده

آن اشیائی که مخصوص میت بوده، و پس از فوت او باقی مانده است، حبوه گویند. این اشیاء جزو میراث میت حساب نشده، و به نزدیکترین شخصی که سمت جانشینی میت را دارد: واگذار می شود. در اقدس (ص ۸ س ۱۳) می گوید: و جعلنا الدار المسکونه و الالبسه

یاس که سلسله مقالات” آشنائی با کتاب اقدس” را در سی قسمت نوشته است در پاسخ به سخنان کوشا (در یکی از سایت های بهائی که بین اقارب و محارم فرق قائل شده و خواسته است از این طریق به حرمت ازدواج با اقارب در بهائیت برسد)جوابیه ای نوشته که

نماز دسته جمعی (جماعت) در آئین بابی تحریم شده است. (بیان فارسی- الباب التاسع من الواحد التاسع )ولی اسناد و مدارک تاریخی نشان می دهند که بابیان ، بعضاً نماز را به جماعت می خواندند. به عنوان نمونه در کتاب کواکب الدریه آمده که ملا حسین بشرویه ای ( ازنخستین

یکی دیگر از احکام و دستوراتی که باب و بهاء به آن دستور می دهند حج می باشد ولی حج از نظر آنها یعنی طواف خانه آنها (باب و بهاء) و وارد شدن به خانه آنها چنان که در کتب خود به آن اشاره می کنند. باب در بیان باب

یکی از احکامی که باب و بهاء در کتاب بیان و اقدس به بیان آن پرداخته اند حکم مربوط به جواز زنا و استمناء می باشد که به آن اشاره می کنیم: علی محمد باب در واحد هشتم، باب ۱۵ بیان فارسی می گوید: «بر هر شخصی واجب شده است

یکی دیگر از احکام و دستوراتی که باب و بهاء پیروان خود را به آن امر می کنند حکم به حلال بودن ربا می باشد که در کتابهایشان به آن اشاره کرده اند. میرزا علی محمد باب در بیان باب ۱۸ از واحد پنجم می گوید: «و اذن فرموده خداوند

بهاء در کتاب اقدس گفته است: خداوند ازدواج موقت را حرام کرده است در این دوره پاک، مردم از هوی پرستی منع شده اند تا متلبس به لباس پرهیزگاری باشند. نکات: ۱ – ازدواج با بیش از دو زن حرام کرده ولی خدمت گرفتن دختر باکره را حلال و بی

۱- بهاء الله تعالیم و دستورات سید باب را وحشیانه می داند و بیان می کند: ” معرضین و منکرین به چهار کلمه متمسک (بودند): اول کلمه فضرب الرقاب(=زدن گردن ها) و ثانی حرق(= سوزاندن) کتب و ثالث اجتناب از ملل اخری و رابع فنای احزاب ، حال از فضل

باز متذکر شدم از یادداشتهائیکه داشتم، و یادم آمد که: خود جناب بهاء خدای مقصود و مطلوب خویشرا نیز معین نموده، و اشکال گذشته را در هشتاد سال پیش از اینکه ما متوجه باشکال باشیم، حل کرده است. جناب بهاء در موارد زیادی بعنوان رب و اله و مقصود و

میرزا حیدرعلی اصفهانی ظاهرا از بهائیان دو آتشه و طرفدار پر و پا قرص میرزا حسینعلی و عباس عبدالبهاء و از مبلغان طراز اول این طایفه عقیده خود را در کتابی به نام بهجه الصدور نوشته و از قول بهاءالله یادآور شده هر چه می گوئیم و می نویسیم تفسیری

در اینجا یک مرتبه قسمتی از اشکال گذشته برای نویسنده حل شده، و از خود نوشته های جناب بهاء: خدای سید باب و محبوب و مقصود او را پیدا کردیم، و معلوم میشود سید باب در همه ی طاعات و عبادات و امور و شئون خود، بجناب بهاء متوجه میشده،

عباس علوی (مبلغ بهائی) تهران را به نام موطن حضرت کردگار توصیف کرده است می گوید به قصر شیرین حرکت نموده مهمان حکومت که یکی از احباب (بهائیان) بود شدیم بعد به کرمانشاه… و از آنجا به موطن حضرت کردگار رهسپار شدیم [۱] . خواننده گرامی اکنون که توجه نمودید

شاید به سادگی باور کردنی نباشد که در نوشته های «باب» و «بهاء» از الوهیت و ربوبیت آن ها سخن رفته است و درباره ی جلال و جبروت خود، رجزها خوانده اند. به گونه ای که خود را «اصل قدیم» و «رب جلیل» دانسته و زمین و آسمان را ساخته

بخش قابل توجهی از ایرانیان روستائیان فقیری بودند که در روستاهای اربابان و مالکان بهائی زندگی می‌کردند. تعداد قابل توجهی از این‌گونه روستاها در سراسر ایران وجود داشت که یا ملک بهائیان ثروتمند بود یا از موقوفات بهائی. از مالکین بزرگ بهائی در دوران متأخر قاجار، می‌توان به افراد زیر

 ‌وزیر همایون، اواخر‌ عمر (دوران ورشکستگی‌ سیاسی) به‌ قول‌ بامداد: «انحراف‌ عقیده‌ مذهبی» یافت?، یعنی‌ «بابی‌ شد و ترتیبات‌ دیگری‌ در زندگانی‌ او به‌ وجود آمد و به‌ صورت‌ خیلی‌ عبرت‌ آور و تأ‌سف‌ انگیز درگذشت» ? و کارش‌ (در پریشان‌ حالی‌) به‌ آنجا کشید که‌ حتی‌ قبرش‌ بر بازماندگان‌

محمد بیک چاپارچی باشی با غلامانی چند باب را به طرف تبریز بردند ولی آرزوی سید این بود که او را به تهران ببرند چنان چه باب مقصود خود را محرمانه با محمد بیگ گفت و این شخص نیز چون آدم سلیم و ملایمی بود و نسبت به سادات و

از شاهکارهای استاد فقید محیط طباطبائی ،تحقیقات رشیقه ایشان در کتب تاریخی بابیه و بهائیه است ونیز تحریفاتی که در آنها انجام شده و پره برداری از حقایق آنهاست.یکی از نویسندگان هتاک بهایی در یکی از سایت های بهایی ،ضمن دشنام گوئی به اسطوره پژوهش مرحوم استاد محیط ، از

در جمادی الاولی سال ???? میرزا آقاسی صدر اعظم وقت (زمان محمد شاه قاجار) امر نمود سید علی محمد باب را از ماکو به چهریق[?] منتقل ساختند تا کمتر در دسترس مریدان باشد و به آرامی ذکر بابیت به فراموشی سپرده گردد. این کار خشم باب و بابیان را برانگیخت.

مقدمتا باید دانست که میرزا عباس نوری معروف به میرزا بزرگ از اهل نور (جائی است در مازندران) بوده و به سبب خط و انشا از افراد خانواده ی خود ممتاز سپس برای کسب مال و رسیدن به جاه و جلال مسافرتی به کرمان می نماید و نزد حاکم کرمان