۱۳۸.فرزندان زود رنج(قسمت اول)

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد تراشیون
عنوان: فرزندان زود رنج، قسمت اول

یکی از نکاتی که در تربیت فرزندان باید مورد توجه قرار بگیرد این است که فرزندان را به گونه ای تربیت نکنیم که زود رنج باشند، شکننده باشند.
اگر کوچکترین اتفاقی در محیطی که آنها در حال زیست هستند و زندگی می کنند، سریع ناراحت می شوند و قهر می کنند و محیط را ترک می کنند. اگر این مُدل در کودکی اتفاق بیفتد، با او مشکل خواهیم داشت.
اولین نکته ای که در تربیت فرزند باید مورد توجه قرار بگیرد این است که ما تعامل خوبی بتوانیم با فرزند برقرار کنیم.
با بچه های زود رنج نمی توان تعامل خوبی برقرار کرد.
ویژگی بچه های زود رنج:
• محیط را سریع ترک می کنند
• قهر می کنند
• بهانه جویی می کنند
• گریه می کنند.
• ممکن است که با طرف مقابل دشمنی پیدا کنند و روحیه انتقام در آنها شکل یگیرد.
علل و راهکارهای پیشگیری از زود رنجی فرزندان:
۱- تک فرزندی
بچه هایی که تک فرزند هستند، بیشتر در معرض آسیب زود رنجی هستند.
برای بچه هایی که تک فرزند هستند باید زمینه ارتباط گیری آنها با گروه های همسال و قرار گیری آنها بین دوستان را برقرار کنیم. بچه هایی که این اتفاق برایشان بیفتد، به تدریج مقاوم تر می شوند. و شکنندگی و زود رنجی از آنها دور می شود.
همبازی برای بچه ها، از نان شب هم واجب تر است.
بچه هایی که در گروه های همسال قرار می گیرند مقاوم تر خواهند شد.

۲- میزان ابراز محبت
مقدار و میزان محبتی که به بچه ها می شود باید مدیریت بشود.
بچه هایی که به آنها بیش از اندازه محبت و توجه می شود، زود رنج خواهند شد.
محبت و توجه باید به اندازه لازم و ظرفیتی که بچه ها دارند، انتقال پیدا کند.
اگر محبت و توجه به بچه ها بیش از اندازه باشد، به دنبال آن باید منتظر زود رنجی و شکننده بودن فرزند هم باشیم.