دسته بندی :عبادت

سؤال: رسول اکرم صلی الله علیه و آله عملا در دعوت خود غیرمسلمانان؛ یعنی بت پرستان و اهل کتاب را کافر می دانست و با ایشان می جنگید در حالی که بت پرستان خدای متعال را خالق و رازق و مدبر عالم می دانستند، تنها مایه شرکشان این بود که

معالجه نفس از دوبینی به وحدت بینی : چشم چون دوبین است اینها را در مقابل او می بیند؛ چشم باید معالجه شود، نه اینکه موجودات از بین بروند. و عجیب ائمه طاهرین علیهم السلام این پرده ها را از آیات قرآن بر میدارند و این حقائق را منکشف می

افرادی که نظام حس و عالم ماده و طبع و روابط علیِ آن هستند، چشم میدوزند به علل مستقله این نظام و میگویند: خورشید مؤثر است. ماه مؤثر است. زمین و زمان مؤثر است. آب و باران و هوا مؤثرند. غذا مؤثر است. پدر، مادر، رفیق، شریک و… همه مؤثرند.

یاد خدا به عنوان روح و هدف عبادت : ذکر خدا و یاد خدا که هدف عبادت است، دل را جلا می دهد و صفا می بخشد و آنرا آماده تجلیات الهی قرار می دهد. امام علی علیه السلام درباره یاد حق که روح عبادت است چنین می فرماید: ان

بهشت‌، رشوه‌عبادت‌نیست‌؛ نتیجه‌عمل‌انسان‌و پاداش‌کار است‌. کسی‌ که‌ در دنیا برای‌تأمین‌ معاش‌ خود کشت‌و کار کند، و به‌ آباد کردن‌ زمین‌ خشکی‌ بپردازد، ثمره‌ و پایان‌ عمل‌ خود را خواهد دید. این‌ نکته‌ تمثیلی‌ برای‌ جهان‌ آخرت‌ و پاداش‌ بزرگی‌ چون‌ بهشت‌ است‌. انسانی‌ که‌ دنیا را مزرعه‌ای‌ برای‌ آخرت‌ حساب‌

انسان عبد و معبد یعنی کسی که رام و تسلیم و مطیع است و هیچ گونه عصیانی ندارد. این گونه بودن یعنی رام و مطیع بودن. یک ذره عاصی بودن، حالتی است که انسان باید فقط نسبت به خداوند داشته باشد. عبد خدا بودن یعنی این حالت را نسبت به

سؤال مطرح است که آیا پرستش را به مفهوم عبودیت می باشد؟ اگر پرستش مرحله نهایی عشق است، عبادتی را که بندگان فقط به قصد انجام وظیفه انجام می دهند چه می توان نامید؟ این که جواب روشنی دارد و آن این است که این، جزء اصول مسلم معارف اسلامی

شنیده‏اید که پیغمبران و ائمه معصومند. از شما می‏پرسند اینکه پیغمبران‏ یا ائمه معصومند یعنی چه؟ میگوئید اینها هرگز گناه نمی‏کنند. درست است‏ معنایش همین است، ولی بعد از شما می‏پرسند چرا گناه نمی‏کنند؟ این چرا را دو جور ممکن است جواب بدهید، یکی اینکه پیغمبران و ائمه از آن

تلقی افراد از عبادت یکسان نیست، متفاوت است. تلقی نهج البلاغه از عبادت، تلقی عارفانه است، بلکه سرچشمه و الهام بخش تلقی های عارفانه از عبادتها در جهان اسلام، پس از قرآن کریم و سنت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، کلمات علی و عبادتهای عارفانه علی

حکیم ابونصر فارابی که یکی از حکمای بسیار بزرگ جهان اسلام است عبارت خیلی شیرینی ظاهرا در کتاب‏ فصوص دارد . او مطلب تسبیح موجودات را با موضوع ” زبان حال ” بیان‏ کرده است ، می‏گوید : ” صلت السماء بدورانها و الارض برججانها و المطر بهطلانه ” آسمان

«از حضرت‌ صادق‌ علیه‌ السّلام‌ وارد شده‌ است‌ که‌: عادت‌ و روش‌ حضرت‌ سجّاد علیه‌ السّلام‌ چنین‌ بود که‌ چون‌ به‌ نماز بر میخاست‌، چنان‌ مستغرق‌ توحید و انوار خدا میشد که‌ ابداً حرکتی‌ نداشت‌؛ بطوریکه‌ گویا مانند ساق‌ درختی‌ است‌ که‌ از آن‌ حرکتی‌ مشهود نیست‌ مگر آنچه‌ را

عبادت و پرستش خداوند یکتا و ترک پرستش هر موجود دیگر ، یکی از اصول تعلیمات پیامبران الهی است ، تعلیمات هیچ پیامبری از عبادت خالی‏ نبوده است . در دیانت مقدسه اسلام نیز عبادت سر لوحه همه تعلیمات‏ است ، چیزی که هست در اسلام عبادت به صورت یک

یکی از حرفهایی که قرآن کریم روی آن تکیه کرده است مسأله تسبیح موجودات و تحمید موجودات هر دو است. قرآن در بعضی از بیانات خودش می گوید تمام ذرات وجود، خدا را تسبیح می کنند و حمد می کنند، یعنی طبق منطق قرآن مثلا چوب و فلز، خدا را

فردا که پیشگاهِ حقیقت شود پدید *** شرمنده رهروی که عمل بر مَجاز کرد وقتی نور پروردگار در آن عالم تجلی کند و روشن شود و حقائق آشکارا گردد؛ «وَ أَشْرَقَتِ الاْرْضُ بِنُورِ رَبهَا؛ زمین به نور پروردگار روشن گردد» (زمر/۶۹) و تاریکی های خود را بیرون بریزد، و حقائق

بوعلی سینا، این فیلسوف بزرگ اسلامی، در پرتو اسلام یک سلسله مسائلی را طرح کرده است که قبل از او هیچ فیلسوفی، یونانی و غیریونانی، طرح نکرده است. از جمله وارد این مسأله می شود که انسان مدنی بالطبع است، بعد وارد مسأله عبادت می شود، می گوید از نظر

توحید مراتبی دارد: توحید ذات، توحید صفات، توحید افعال، توحید در عبادت . توحید در افعال عبارت است از اینکه موثر و فاعل حقیقی در نظام موجودات منحصرا ذات او است هر فاعل و مؤثری به خواست او و به مشیت او فاعل و مؤثر است. هیچ موجودی اعم از

برای اینکه مفهوم و معنی پرستش روشن شود و تعریف صحیحی بتوانیم از آن به دست آوریم لازم است دو مقدمه ذکر کنیم: پرستش یا قولی است یا عملی. پرستش قولی عبارت است از یک سلسله جمله ها و اذکار که به زبان می گوییم مانند قرائت حمد و سوره

ایرانیها خیلی کوشش می کنند که بگویند دین زرتشت یک دین توحیدی بوده است. البته این مطلب در همان حدی هم که آنها می گویند دین توحیدی بوده، از نظر تاریخی مجهول است ولی آن مقداری که ثابت می شود این است که در تعلیمات اصلی زردشت یک توحید در

درباره آیه ۱۲ سوره تغابن«واطیعو الله و اطیعو الرسول؛ و خدا را فرمان برید و پیامبر را فرمان برید» دو احتمال هست: یکی اینکه بگوییم مقصود از اطاعت پیامبر اکرم همان اطاعت خداست در آنچه که خدا دستور داده است چون پیغمبر هیچ چیزی را از ناحیه خود نمی گوید.

توحید نظری از مقوله شناخت است و این شناختها فوق العاده لازم و ضروری است و هیچگاه نباید گفت که این مرحله یک مرحله ذهنی است و ضرورتی ندارد، خیر، بلکه در اسلام شناخت خودش اصالت دارد و تا این مرحله نباشد انسان در عمل پیش نخواهد رفت. اما آیا

ریشه همه آثار معنوی اخلاقی و اجتماعی که در عبادت است در یک چیز است: یاد حق و غیر او را از یاد بردن. قرآن کریم در یک جا به اثر تربیتی و جنبه تقویتی روحی عبادت اشاره می کند و می گوید: ” نماز از کار بد و زشت

امام سجاد علیه السلام مشغول عبادت بود. یکی از بچه های امام از پشت بام افتاد دستش شکست. زنها ریختند داد و فریاد کردند که دست بچه شکست. برویم شکسته بند بیاوریم. رفتند شکسته بند آوردند، دست بچه را بستند. بچه گریه کرد، زنها ناله کردند، افراد دیگر داد و

تقوا یعنی چه؟ یعنی خودنگهداری. خودنگهداری یعنی چه؟ یعنی تسلط بر نفس. «ان تقوی الله حمت اولیاءالله محارمه، والزمت قلوبهم مخافته» (نهج البلاغه/ خطبه ۱۱۴) امام علی علیه السلام می فرماید: تقوای الهی یک خاصیتش این است که انسان را از محرمات الهی نگهداری می کند. خاصیت دیگرش این است که

پرستش یا قولی است یا عملی. پرستش قولی عبارت است از یک سلسله جمله ها و اذکار که به زبان می گوییم، مانند قرائت حمد و سوره و اذکاری که در رکوع و سجود و تشهد نماز می گوییم و ذکر لبیک که در حج می گوییم. پرستش عملی مانند

خدا موجودی جدا از انسان نیست که انسان بگوید من‏ خودم را حفظ می‏کنم در مقابل او، او را طرد می‏کنم و خودم را حفظ می‏کنم. ” خود ” انسان با خدا حفظ می‏شود. در آیات قرآن کریم می خوانیم: « و لا تکونوا کالذین نسوا الله فانسیهم انفسهم »

توحید از مهمترین محورهای اصول عقاید است. اهمیت این اصل اعتقادی آنگونه است که می توان قرآن کریم را که آخرین کتاب آسمانی است کتاب توحدی نامید. توحید در فرهنگ دینی ـ قرآن و روایات ـ از جایگاه بسیار برجسته و ممتازی برخوردار است و تمام موضوعات و معارف در

توحید در عبادت، توحید عملی و از نوع ” بودن ” و ” شدن ” است. آن مراتب توحید، تفکر و اندیشه راستین است و این مرحله از توحید ” بودن ” و ” شدن ” راستین. توحید نظری بینش کمال است و توحید عملی جنبش در جهت رسیدن به

آیا لازمه توحید افعالی این است که نظام سببی و مسببی جهان را انکار کنیم و هر اثری را مستقیما و بلاواسطه از خدا بدانیم و برای اسباب هیچ نقشی قائل نباشیم؟ مثلا معتقد باشیم که آتش نقشی در سوزانیدن و آب در سیراب کردن و باران در رویانیدن و

توحید افعالی یعنی درک و شناختن اینکه جهان، با همه نظامات و سنن و علل و معلولات و اسباب و مسببات، فعل او و کار او و ناشی از اراده اوست. موجودات عالم همچنانکه در ذات استقلال ندارند و همه قائم به او و وابسته به او هستند و او

توحید درجات و مراتب دارد، همچنانکه شرک نیز که مقابل توحید است مراتب و درجات دارد. تا انسان همه مراحل توحید را طی نکند، موحد واقعی نیست. مراحل توحید عبارتند از: ۱- توحید ذاتی ۲- توحید صفاتی ۳- توحید افعالی ۴- توحید در عبادت توحید ذاتی : توحید ذاتی یعنی