۹۳-تاثیرات فردی رسانه بر انسان و نقش آفرینی خانواده – احساس تنهایی قسمت دوم

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد شاه آبادی
عنوان: تاثیرات فردی رسانه بر انسان و نقش آفرینی خانواده – احساس تنهایی قسمت دوم

انیمیشن مشهوری وجود دارد در مورد روابط خانوادگی و استفاده از رسانه ها، خانواده ای دور یک میز نشسته اند. هر کس با گوشی موبایل خودش در حال کار کردن است. و همه چیز هم دیجیتال است. هرکسی هم یک لپ تاپی جلوی خودش دارد.
غذا هم که می آورند هرکس همانطور غذایش را می خورد و به کنار دستی خودش کار ندارد و اگر نمکدان هم بخواهد به کنار دستی یا هر شخص دیگری پیامک می دهد که نمکدان نیاز دارد. کسی حاضر نیست که سر خود را بالا بیاورد و با دیگری صحبت کند.
در انتهای این انیمیشن که مادربزرگ می بیند این میز بزرگتر می شود و فاصله ها بیشتر می شود و نشان می دهد که انسان ها در کنار هم هستند ولی از هم فاصله دارند، خودش را به مُردن می اندازد و جیغ و داد و گریه به راه می اندازد. ناگهان همه گریه می کنند و و رسانه ها را رها می کنند و نزد مادربزرگ می آیند و بعد مادربزرگ می خندد و می گوید که می خواستم دور هم باشیم!!!
ما برای اینکه از این تنهایی درون خودمان بیرون بیاییم و به خانواده خودمان برسیم چه کار باید کنیم؟ باید مادربزرگمان را عزیز دیگری را از دست بدهیم؟! احساس تنهایی فقط به این نیست که یک نفر دوست صمیمی نداشته باشد! خیر ما در کنار هم هستیم ولی از هم دور هستیم. این احساس تنهایی، احساس پررنگی است.
روی ورزشکاران آمدند و پژوهشی را انجام دادند. پیج ها و فعالیت های فضای مجازی ورزشکاران را تحلیل کردند. به این نتیجه رسیدند که این ها معمولا چند نوع عکس می گذارند: عکس از خودشان می گذارند، عکس از مهمانی هایشان می گذارند یا عکس از فعالیت های شخصی‌شان می گذارند. بعد آمدند و نسبت این عکس ها را با آن تأثیراتی که در حوزه اضطراب و تنهایی دارد مقایسه کردند. متوجه شدند هرجایی عکس ها (سلفی از خودش و حیوان خانگی اش) بوده، این شخص به سمت تنهایی رفته است. هم به سمت تنهایی و هم به سمت اضطراب اجتماعی، یعنی هم اضطراب اجتماعی اش بیشتر بوده و هم تنهایی بیشتری را حس کرده است. اما ورزشکاری که به سمت عکس از دوستان و مهمانی هایش و فعالیت های اجتماعی اش رفته است نشان می دهد که اضطراب اجتماعی و حس تنهایی اش کمتر است. این یک نمود عینی از این وضعیت جامعه و خود ما می باشد. ما همینطور در حال تنها شدن در درون خودمان هستیم و تعاملاتمان بین یکدیگر هم کمتر می شود و از خانواده خودمان فاصله می گیریم به امید آن ارتباط هایی که در شبکه های مجازی و رسانه های جمعی داریم. بعد هم که می بینیم آنها هم به ما وفادار نیستند و دائم اضطراب را در ما بیشتر می کنند و ما را از درون خالی می کنند. اینجاست که باز باید دست به دامان خانواده بشویم و از خانواده بخواهیم که به ما کمک کند و نجات بدهد.