۲.آرامش در خانواده، قسمت دوم، عالم دنیا عالم مشکلات است

بسم الله الرحمن الرحیم

کارشناس: استاد عالی

عنوان: آرامش در خانواده، قسمت دوم، عالم دنیا عالم مشکلات است

یکی از بهترین و بالاترین نعمات خداوند به انسان این است که شخص بتواند آرامش داشته باشد.

انسان موفق کسی نیست که در زندگی اش هیچ مشکلی نداشته باشد.

انسانی که در زندگی اش مشکلی نداشته باشد را نداریم وحتی اگر هم داشته باشیم به این معناست که خداوند با او کاری ندارد.

پیغمبر اکرم (ص) مهمان منزلی شدند. در منزل ناگهان دیدند که یک تخم کبوتر از بلندی به تاقچه خانه افتاد ولی نشکست. ایشان تعجب کردند.

فرد صاحب خانه که متوجه تعچب پیغمبر شده بود به ایشان فرمود: زمان زیادی است که هیچ بلایی بر سر من نیامده

حضرت از خانه بیرون آمدند و صاحب خانه علت را از پیغمبر پرسید و ایشان فرمودند:

خانه ای که هیچ بلایی ندارد، معلوم است که کاری با آن ندارند.

دل بی غم در این عالم نباشد                                اگر باشد بنی آدم نباشد

عالم دنیا، عالم مشکلات و گرفتاری هاست. و خداوند متعال این عالم را با مشکلات و گرفتاری هایش خلق کرده است.

خداوند متعال عوالم بدون مشکل هم دارد مثل عالم بهشت و عالم ملائکه

بنابراین خداوند می توانست عالم دنیا را بدون مشکلات بیافریند. لازمه این دنیا رنج و بلاست. نباید از این دنیا توقع بهشت داشته باشیم.

بیرون خودمان را نمی توانیم کاری کنیم که هیچ مشکلی نداشته باشد.

انسان موفق آن کسی نیست که در زندگی مشکلی نداشته باشد بلکه آن کسی است که با زندگی مشکلی نداشته باشد.

انسان موفق کسی که با تقدیرات مشکلی نداشته باشد و اعتراضی به خداوند نداشته باشد و با او قهر هم نباشد.

خودمان را به جایی برسانیم که آرامش درون را پیدا کنیم.

صرفا به دنبال آرامش در بیرون خودمان نباشیم. خودمان را باید تغییر بدهیم.

زور ما به بیرونمان نمیرسد.

ما نمی توانیم تمام حوادث و رنج ها و فقر و مشکلات بیرون خودمان را از بین ببریم. اما می توانیم به این مرحله برسیم که در بلاها و بحران ها آرام باشیم و این بستگی به نگاه ما دارد.

مثال:

صادق هدایت که از پیشگامان نویسنندگی و داستان نویسی در ایران بود و اوج نویسندگی او به سال های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۰ بر میگردد. ایشان یک فرد قاجار زاده و پولدار بود. از لحاظ بیرونی و مالی هیچ مشکلی نداشت. و قلم بسیار قوی هم داشت.

ااما کتاب های ایشان را اگر بخوانید تماما در مرود ناتوانی و پوچ گرایی است. پر از تنهایی است. و دعوت و به افسردگی می کند. همه چیز را پوچ می کند. و توصیه به خودکشی و خود را از عالم خلاص کردن می دید.

خودش هم در پایان در پاریش فرانسه خودکشی کرد و همانجا هم دفن شد.

در اینجا می بینیم که بیرون مشکل ندارد اما درون مشکل دارد.

اما اکنون نگاه حافظ را ببینید:

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن                     منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

بلا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم                    که در طریقت ما کافریست رنجیدن

بلا کشیم یعنی در بلا و سختی هستیم.

اینطور نیست که خوبان و مومنین و اولیای الهی همیشه در راحتی باشند بلکه بلا و رنج اینها از دیگران بیشتر است.