۲۸.تبیین هفت سال دوم در روایت تربیتی رسول الله

بسم الله الرحمن الرحیم

کارشناس: استاد حائری شیرازی

عنوان:  بیان هفت سال دوم در روایت رسول الله

در هفت سال دوم، بچه ابتدای تشکیل جامعه‌اش است. هفت سال تجربه دارد، برای خودش دارد شکل می‌گیرد. خودش دارد خودش را می‌سازد. در هفت سال اول، از بیرون او را می‌سازند. در هفت سال دوم، سازندگی از خودش است. من لم یکن له واعظ من نفسه لم ینفع موعظه غیره. واعظ درونی الان ظهور پیدا کرده است، وارد عمل است. اینجا موقعی است که می‌خواهد اقدام بکند. به این مجموعه‌ای که هفت سال به آنها اعتماد داشته، بدون مشورت با این‌ها عمل نمی‌کند، می‌پرسد. در این هفت سال دوم، دوره پرسیدن بچه است. این کار چیست؟ من این کار را بکنم یا نکنم؟ این‌ها عبدٌ به این معنا است. عبدِ به معنای این که به او تحقیر کن، سبکش کن، به او بی‌اعتنایی کن، اصلاً معنای عبدٌ نیست. معنایش این است که خودش عبد می‌شود، نه تو به او رفتار عبد کن. او آقاست، حالا هم باید احترام داشته باشد.

شما خیال می‌کنید امام حسن و امام حسین، از هفت سالگی‌شان آقایشان به آنها می‌گفت تو؟ نه! یا مادر؟ اینجوری نبود. کرامت سر جای خودش بود، خودشان به این نتیجه رسیده بودند که از این دو مشاور حداکثر بهره‌برداری را بکنند و سؤال کنند، اقدامات خودسرانه نکنند. این دوره عبدی است، عبد هم به این معنا است.