۲۷-تنبیه بدنی

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد پوراحمد خمینی
عنوان: تنبیه بدنی

یکی از رفتارهایی که پدر و مادرها گاهی به آن توجه ندارند این است که فکر می کنند مانند قدیم ها با کتک زدن فرزندان می توانند آن مهارت های تربیتی خودشان را به خوبی پیش ببرند. در حالی که پدر و مادرها باید حواسشان باشد که امروز دیگر با ۳۰-۲۰ سال گذشته خیلی فرق کرده است. شاید در آن زمان ها ادبیات پدر و مادرها طور دیگری بوده است، طرز برخوردشان به گونه ی دیگری بوده است. اما امروز در این شرایط و با این رقبای تربیتی اگر بحث کتک زدن فرزندان مطرح بشود، آنوقت به صورت قاطع می توان گفت که فرزند از پدر و مادر دور خواهد شد.
فرزندی که از پدر و مادرش خودش دور بشود دیگر امیدی به او نمی توان داشت که بشود تأثیر تربیتی خوبی نسبت به او داشت. چرا؟ چون فرزند دیگر از ما حرف شنوی ندارد. تا یک جایی فرزند از ترس رفتار ما و یا برخورد و کتک زدن ما حرف شنوی داشته باشد و تمکین کند اما دیری نخواهد پایید که این فرزند بزرگ می شود، جوان می شود و دیگر اینگونه نیست.
پدر و مادری که ادبیات برخوردی شان داد و فریاد و کتک بوده است. وقتی که این فرزند به سن نوجوانی رسید و کمر پدر و مادر خم شد خواهند دید که اثر رفتارهای اشتباهشان در برخورد با فرزند چه است!
لذا برای اینکه گرفتار این موضوع نشویم و رابطه عاطفی خودمان با فرزند را قطع نکنیم سعی کنیم که به سمت تنبیه بدنی نرویم. تنبیه روش هایی دارد اما تنبیه بدنی واقعا روش مناسبی نیست که ما بخواهیم فرزند را از خودمان دور کنیم.
ما اگر فرزند خودمان را تنبیه کردیم و کتک زدیم باید بدانیم که ممکن است فرزند آن رفتار یا حرف زشت را جلوی ما تکرار نکند اما بعد از اینکه ما در کنارش نبودیم بدتر از آن را خواهد گفت. رفتاری بدتر از آن از خودش نشان می دهد. نقش آفرینی بدتر از آن در جامعه دوستانش انجام خواهد داد. لذا اگر می خواهیم فرزند خوبی تربیت کنیم قاعدتا باید کتک زدن را از سبد رفتاری خودمان در تربیت فرزندان حذف کنیم.
اگر می خواهیم فرزند راستگو و با صداقتی تربیت کنیم سراغ کتک زدن نرویم. اگر فرزند را کتک زدیم فرزند دروغگو بزرگ می شود چون که باید جلوی ما ریاکارانه رفتار کند.
بنابراین، با آن کتک زدن رفتار اصلاح نمی شود بلکه با حرص و طمع بیشتری در جای دیگری این کار اتفاق می افتد و اثر تربیتی مناسبی نمی تواند داشته باشد.