کلیپ
پادکست
متن
بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد پوراحمد خمینی
عنوان: تفاوت قائل شدن بین نیاز و خواسته فرزند
یکی از مشکلاتی که ممکن است دچار آن بشویم و شاید هم متوجه نشویم این است که نمی توانیم بین نیاز و خواسته فرزند تفاوت قائل بشویم. (البته این نکته بیشتر متوجه خانواده هایی است که یک یا دو فرزند دارند.)
بچه های ما نیازهایی دارند، خواسته هایی هم دارند. الزاماً همه نیازهای فرزند ما جزء خواسته های او محسوب می شود اما همه خواسته ها نیاز محسوب نمی شود.
نیازهای فرزندان ما طبیعتا کمتر است. اما در خانواده هایی که فرزند کمتری دارند از آنجایی که توجهات پدر و مادر و اطرافیان متوجه همان یک یا دو فرزند می شود لذا این فرزندان هرآن چیزی که می خواهند پدر و مادر سعی می کنند که برایشان فراهم کنند .با هر سختی هم که شده فراهم می کنند. می گویند به جای اینکه چهار فرزند بیاوریم یک یا دو فرزند می آوریم و همه چیز را خرج او می کنیم. اما این پدر و مادر از این غافل هستند که طبیعت انسان اینگونه است: اگر در رفاه بزرگ بشود، اگر در آسایش کامل بزرگ بشود به مرور زمان به این شیوه زندگی همگن می شود و وفق پیدا می کند. به این شرایط زندگی عادت می کند. لذا این بچه وقتی بزرگ شد دیگر ترک عادت برای او کار سختی است. این فرزند بزرگ می شود و چون تعدادشان کم بوده و هر آنچیزی که مورد نیاز بوده برایش فراهم شده و پدر و مادر تفاوتی بین نیاز و خواسته او قائل نبودند با مشکل رو به رو می شود.
فرزند ۱۸ ساله را تصور کنید، با توجه به اینکه همه توجهات پدر و مادر طی این سالها معطوف به او بوده و هر چیزی که خواسته برایش تهیه شده است. یعنی هربار که چیزی می خواسته با گریه به آن رسیده است و تفاوتی بین نیاز و خواسته هایش قائل نشده اند، الآن هم حاضر است ساعت ها بنشیند و گریه کند تا به آن چیزی که نیاز دارد برسد! گریه کند که برایش موتور بخرند. خب، این فرزند بزرگتر که بشود و ازدواج هم بکند باز هم اذیت خواهد شد چون انتظار دارد. و آنجاست که پدر و مادر به اشتباه خودشان پی ببرند.
چقدر خوب است که الآن در نگاه تربیتی خودمان و تفاوت قائل شدن بین نیاز و خواسته فرزندمان تجدید نظر کنیم.