۳۴-بحران تنهایی

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد پوراحمد خمینی
عنوان: بحران تنهایی

یکی از بحران هایی که ممکن است یک زمانی متوجه جامعه ما هم بشود بحران تنهایی است.
امروز با وجود این خانواده های کم جمعیتی که تعدادشان در جامعه هم کم نیست و اگر همین روال ادامه پیدا کند و به فکر نباشیم و از خداوند فرزند بیشتر نخواهیم و تلاشی نکنیم، همانطور که در جوامع غربی می بینیم بحران تنهایی خودش را به خوبی نشان خواهد داد.
بحران تنهایی یعنی یک خانواده یک فرزند دارد و سن این پدر و مادر هم که رو به پیری است. این فرزند بزرگ می شود و ازدواج می کند. پدر و مادر پیر میشوند و گاهی از پا افتاده می شوند. نیاز به توجه بیشتری از سوی فرزندان خودشان دارند و این نیاز هم طبیعی است. پیر شده اند و نیاز به کمک دارند. زمانی که این جوان نوزاد بود و گردن خودش را نمی توانست نگه دارد یا نمی توانست روی پایش بایستد و حتی راه برود و از صداها وحشت می کرد، با سختی بزرگ شد. پدر و مادر همه توجهشان را منعطف کردند تا او بزرگ شد. حالا این فرزند بزرگ شده است. پدر و مادر دو نفر هستند، پیری و سختی های این سن سراغشان می آید. این بچه یک نفر است. حتی اگر خیلی هم خوب باشد که شأن والدین را حفظ کند بالأخره یک نفر است. همان یک نفر هم همسر دارد. فرزند دارد. گرفتاری دارد.
بحران تنهایی یعنی اینکه پدر و مادر گیر می کنند، فرزندی ندارند که از آنها حمایت کند. زمان گذشته و دیگر شرایط فرزندآوری نیست. و همین یک فرزند و دو فرزند بخاطر مشغله های زیادی که دارند چون آنها هم زندگی و زن و فرزند دارند نمی توانند آنطور که باید وقت بگذارند و متأسفانه ما شاهد خواهیم بود بخاطر همین فشارها و اثرات تک فرزند بودن برخلاف دستورات دین فرزند حاضر نباشد این سختی ها را به جان بخرد. چون تنهاست…. وقت نمی کند، زندگی دارد و تصمیم می گیرد که پدر و مادر را به خانه سالمندان بفرستد. بحران تنهایی یعنی این….
لذا الآن که فرصت است باید به فکر آبنده بود. این نگاه، نگاه حداقلی به فرزندآوری است. همین یک امر کوچک را بخواهیم نگاه کنیم و آینده نگر باشیم به قول امیرالمومنین (ع) دوراندیشی داشته باشیم. انسان مومن اگر دوراندیش باشد از الآن به فکر پیری خودش هم است.