۱۱- امید دهی

بسم الله الرحمن الرحیم

کارشناس: استاد هادی

عنوان: امید دهی

یکی از جذاب ترین خاطرات مشاوره ای بنده مربوط به نوجوانی است که در یک تصادف یکی از اعضای بدنش را از دست داد و قرار بود تا آخر عمر معلول زندگی کند.

یک شخصی را به عنوان مشاور دعوت کرده بودند که در بیمارستان کنار تخت این نوجوان بنشیند و با او صحبت کند و امید بدهد.

جالب اینکه این شخص مشاور به نوجوان گفته بود: نگران نباش، درست میشود…

نوجوان که عضوش از دست رفته بود گفته بود: یعنی چه آقای مشاور؟ یعنی شما یک آپ پاش می آورید و عضو قطع شده من را می کارید و آب می دهید و دوباره رشد می کند!!!

مشاور می گفت: حرفی که این نوجوان زد باعث شد که من از بیمارستان بیرون بیایم. بی هدف قدم می زدم و احساس می کردم که گیج شدم و جوابی برای صحبت او پیدا نمی کردم.

این مثال برای این بود که بدانیم گاهی اوقات ما امیددهی های غلط انجام می دهیم. عضو او قطع شده درست می شود یعنی چه؟

از من خواستند که با این نوجوان صحبت کنم. رفتم و از اینجا شروع کردم: موفقیت های زندگی شما چقدر به این عضو قطع شده ربط داشته است؟

فکر می کند و مثلا می گوید: ۴۰ درصد

خب، بدون این عضو چه موفقیت هایی قبلا به دست آورده بودی؟ موارد زیاد…

سوال این که الآن نظر عاقلانه این است که بخاطر آن ۴۰ درصد غصه بخوری و آن ۶۰ درصد را هم از دست بدهی یا عاقلانه این است که بیایی و آن ۶۰ درصد را تقویت کنی، یک قسمتی از این ۴۰ درصد را هم جبران کنی؟

این فرآیند گفتگو نوجوان را به این سمت می برد که من می توانم یکی از این دو راه را انتخاب کنم: غصه خوردن تا مرز نابودی یا تلاش برای جبران آنچه که از دست دادم به کمک آنچه که دارم؟

یادمان باشد، امیددهی های غلط همان درست می شود و حل می شود است!

آقای محترم، وقتی خانم به شما می گوید فلان مشکل بوجود آمده است از عبارت درست می شود استفاده نکنید بلکه سراغ آدرس دهی های دقیق بروید. مثلا بگویید: دیدی فلان موقع فلان اتفاق افتاد، توجه داری که تو چه توانمندی هایی داری پس با هم جبران می کنیم… و همچنین برعکس