کلیپ
پادکست
متن
بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد شاه آبادی
عنوان: روش‌های تربیت رسانه‌ای – تغافل
در روش های تربیتی که ما می خواهیم نسبت به موضوعات رسانه ای داشته باشیم شاید بشود گفت: اولین مسئله و راهکار تغافل است.
تغافل یعنی: غفلت کردن! یعنی خودمان را به غفلت بزنیم.. این یک فعل جالبی در عربی است. وقتی ادای یک کاری که در می آوریم می شود. مثلا ادای غفلت کردن را در می آوریم. یعنی می فهمم و خودم را به نفهمیدن می زنم.
این یک راهکار تربیتی است. اهل بیت ما از این روش استفاده می کردند. شخصی می آمد مقابل امام خطایی میکرد و حضرت رویش را آنطرف می کرد… داستان های بسیار زیادی در این زمینه وجود دارد.
تغافل قطعا یک اصل تربیتی است و اولین اصل هم می باشد. طرف یک اشتباهی کرده است با گرز و چوب و چماق به جنگش می رویم و می گوییم: ببین تو این کار را کردی! در موضوع حجاب وارد بشویم. دخترخانم در مرحله انتخاب است و هنوز نفهمیده است که حجاب چقدر مزیت دارد. با خودش می گوید که یکبار چادرم را بردارم. مثلا تا سرکوچه یکبار بدون چادر آمده است. دقت کنید که بدون چادر آمده است نه با حالت فحشاء و… . حالا پدر می بیند و با زنجیر بیاید و فرزند را سیاه و کبود کند. نیازی نیست به او باید فرصت داد. شاید در حال امتحان کردن بود.
ناخواسته متوجه شدیم که در گوشی فرزندمان یک تصویر مستهجنی وجود دارد. من چه کار کنم؟ بدبخت شدم. فرزند را نابود می کنم. تو دیگر فرزند من نیستی! با تو قهرم! اینطور نباید باشد. فعلا گذشت کنید…
تغافل یک روش است ولی اگر از حدش بگذرد می شود غفلت… و بی خیال شدن را در پی دارد . این هم نباید باشد. چرا این ها را با هم مخلوط می کنیم. جرا در مسیر یا افراط می کنیم یا تفریط؟ یا از اول می خواهیم با زنجیر به جان فرزند بیفتیم یا کلا بی خیال می شویم!
اولین اصل این است که تغافل کنیم. تغافل تا چه زمانی است؟ تا زمانی که مطمئن بشویم این تکرار زیاد اتفاق نمی افتد. نمی گوییم اصلا تکرار نمی کند. می دانیم که این یک برهه و زمان محدود است و بعد از یک دوره ای از بین خواهد رفت. و حتی می تواند این اعتیاد باشد. ما می بینیم که فرزندمان درگیر فضای مجازی شده است و می دانیم که این یک برهه است. یک فرصت مثلا یک ماهه می دهیم و سخت نمی گیریم اما اگر بعد از یک مدت دیدیم که تکرار می شود وارد مراحل بعدی و روش های بعدی تربیت می شویم. و آنها را باید اعمال کنیم.