۵۳.حرف شنوی فرزندان

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد تراشیون
عنوان: حرف شنوی فرزندان

موضوع حرف شنوی فرزندان به عنوان یکی از موضوعات مورد توقع ما والدین همیشه مطرح بوده است که دوست داریم هر چیزی که می گوییم بچه گوش کنند، عمل کنند و به نوعی توجه کنند.
این درخواست و خواسته از جانب بزرگترها چقدر منطقی است.
بچه ها اینطور نیستند که ما فکر کنیم آنها ربات هستند، برنامه ای به آنها بدهیم و طبق برنامه عمل کنند. در وجود بچه های ما ویژگی هایی است که می تواند منجر به این بشود به جای اینکه به صحبت های ما گوش کنند به آن خواسته های خودشان بیشتر توجه کنند.
لذا در اینجا باید یک موضوع تربیتی را مطرح کنیم. یکی از ویژگی هایی که در کودکان معمولا از دو سالگی شکل می گیرد و همراه فرزندان تا دوران نوجوانی است، بحث خودمداری می باشد.
یعنی اول کودک خودش را نقطه عالم امکان فرض می کند و حتی انتظار دارد که دیگران به خواسته او توجه کنند. و دوم او از زاویه نگاه خودش به همه چیز نگاه می کند. و نمی تواند نقطه نظرات دیگران از زاویه نگاه آنها ببیند.
کارشناسان در این عرصه مثال و آزمایشی می زنند. مثلا ما یک میز داریم. دو صندلی در دو طرف میز بگذاریم. در یک طرف فرزند بنشیند. و طرف دیگر عروسکی بگذاریم.
در این میز به این ترتیب یک پارچ، لیوان، نمک پاش و بشقاب بگذاریم.
از فرزندانمان که در این طرف میز نشسته بخواهیم که به ما بگوید چه چیزی را می بیند؟
او از زاویه خودش شروع به بیان می کند و می گوید: بشقاب، نمک پاش، لیوان و پارچ
بعد از او بخواهیم به ما بگوید که عروسک چه چیزی را می بیند؟
عروسک قطعا اول باید پارچ را ببیند. اما کودک همان چیزهایی که از زاویه خودش می بیند را بیان می کند. این نشان می دهد که بچه ها نمی تواند نقطه نظرات دیگران را از زاویه نگاهی که دارند متوجه بشوند.
خودمداری یعنی بچه ها خودشان را نقطه عالم امکان می دانند و توقع و انتظار هم دارند که خواسته های آنها مورد توجه قرار بگیرد.

راهکارهایی برای حرف شنوی فرزندان:
۱- گاهی اوقات با زبان و ادبیات خود بچه ها، با آنها سخن بگوییم.
یعنی اینطور نباشد که بزرگانه صحبت کنیم و انتظار داشته باشیم که فرزندان حرف ما بفهمند و عمل کنند.
سر و کار ما وقتی با کودکان می افتد باید زبان کودکانه داشته باشیم. کودکانه با آنها ارتباط برقرار کنیم.
زمانی که والدین کودکانه برخورد می کنند ضریب حرف شنوی در فرزندان افزایش پیدا می کند.

۲- آن انتظارات و خواسته های بچه ها را در قالب های مورد علاقه شان پیاده کنیم.
مثلا گاهی به فرزند می گوییم باید بروی اتاقت را مرتب کنی یعنی یک قانون نظمی تا بعدش اجازه بدهیم بیایی و نهار بخوری!
یک موقعی هم است که همین مرتب کردن و تمیز کردن را در قالب یک بازی شکل می دهیم. قطعا این فرزند حرف شنوی بیشتری خواهد داشت.

۳- ما به شرایط زمانی، مکانی و زیستی بچه ها توجه کنیم.
فرزند خسته نباشد، گرسنه نباشد، تشنه نباشد، خوابش نیاید یا اینکه در حال تماشای برنامه تلویزیونی مورد علاقه اش نباشد. و موارد دیگر
شرایط باید مساعد باشد. و ما درخواستمان را با دو روش قبلی که بیان شد به سمت فرزندمان سوق بدهیم.